Serce psa

Opinie czytelników

„Serce psa” Michaiła Bułhakowa to satyryczna powieść, która bada absurdy sowieckiego życia poprzez przemianę bezpańskiego psa w człowieka, odzwierciedlając tematy ludzkiej natury, moralności i wad ideologii komunistycznej. Książka łączy humor z krytycznym komentarzem na temat zmian społecznych w porewolucyjnej Rosji, naznaczonych chaotycznymi krajobrazami politycznymi i walką jednostki z kolektywem.

⬤ Wciągająca i zabawna satyra na sowieckie życie.
⬤ Silna tematyczna eksploracja ludzkiej natury i moralności.
⬤ Uznana za humor i pomysłowe opowiadanie historii, przypominające inne klasyki literatury, takie jak „Folwark zwierzęcy” Orwella.
⬤ Oferuje bogate interpretacje i wgląd w historię i społeczeństwo.
⬤ Szybka lektura, która jest przystępna, a jednocześnie złożona.

⬤ Niektórzy czytelnicy uważają, że tłumaczenie jest niespójne, a jakość druku niższa.
⬤ Naukowe założenie fabuły może wydawać się niektórym niewiarygodne.
⬤ Tempo może być nierówne, z częściami książki przeciągającymi się, zanim satyra w pełni się rozwinie.
⬤ Brak wcześniejszej wiedzy na temat rosyjskiej historii i kultury może utrudnić zrozumienie niektórym czytelnikom.

(na podstawie 141 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Heart of a Dog

Zawartość książki:

Po raz pierwszy przeczytałem "Mistrza i Małgorzatę" Michaiła Bułhakowa na balkonie hotelu Metropole w Sajgonie w trzy letnie wieczory 1971 roku. Tropikalne powietrze było ciężkie i pełne zapachów kordytu, spalin motocyklowych, gnijących ryb i pieców opalanych drewnem, a horyzont płonął niejednoznacznie, być może od piorunów, być może od bomb.

Później każdej nocy, jak to było w moim zwyczaju, wędrowałem do parnych zaułków miasta, gdzie nikt nigdy nie spał, i kucałem w drzwiach z ludźmi i słuchałem opowieści o ich kulturze, ich przodkach i ich życiu. Bułhakow nauczył mnie słyszeć w tych historiach coś, czego jeszcze nie słyszałem. Można to nazwać, w terminologii, która wkrótce zyska szeroką popularność, realizmem magicznym.

Martwa mieszanka fantastyki i realizmu była sercem wietnamskiego mitu.

Jest sercem obecnego ducha czasu. I nie została wymyślona przez Gabriela Garcię Marqueza, tak wspaniałego jak jego Sto lat samotności.

Przełomowe dzieło realizmu magicznego Garcii Marqueza zostało wyprzedzone o prawie trzy dekady przez genialne arcydzieło powieści Bułhakowa. Tamtego lata w Sajgonie w mojej twórczej nieświadomości na stałe zamieszkał pijący wódkę, gadający czarny kot, sabat pięknych, nagich czarownic, Poncjusz Piłat i cała obsada pogrążonych w marazmie pisarzy stalinowskiej Moskwy oraz sam Szatan. Ich obecność, być może bardziej niż cokolwiek innego z dziedziny literatury, pomogła ukształtować pracę, z której jestem najbardziej dumny.

Często jestem proszony o listę ulubionych autorów. Oto moja rada. Przeczytaj Bułhakowa.

Rozejrzyj się po nowym stuleciu. On pokaże ci rzeczy, które musisz zobaczyć.