Chardin i Rembrandt

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 12 głosach.

Oryginalny tytuł:

Chardin and Rembrandt

Zawartość książki:

"Tylko małostkowy umysł, artysta, który co najwyżej mówi i ubiera się jako taki, szuka wyłącznie ludzi, w których rozpoznaje harmonijne proporcje alegorycznych postaci. Dla prawdziwego artysty, podobnie jak dla przyrodnika, każdy typ jest interesujący, a nawet najmniejszy mięsień ma swoje znaczenie”. --Marcel Proust

Długo pomijany w pośmiertnie opublikowanych pismach Prousta, Chardin i Rembrandt, napisany, gdy miał zaledwie 24 lata, nie tylko ponownie podkreśla znaczenie sztuki wizualnej dla jego rozwoju, ale zawiera zalążki jego późniejszej twórczości. Esej ten, złożony w 1895 roku przez Prousta do gazety Revue hebdomadaire (został odrzucony), jest czymś więcej niż zwykłą krytyką sztuki. Jest to literacki eksperyment, w którym bezimienny narrator udziela rad młodemu człowiekowi cierpiącemu na melancholię, zabierając go na wyimaginowaną wycieczkę po Luwrze, gdzie jego lektura Chardina nadaje codziennemu światu nowe znaczenie, a jego przemyślenia na temat Rembrandta przenoszą melancholijnego ucznia poza sferę zwykłych przedmiotów.

Opublikowane po raz pierwszy jako samodzielny tom i na nowo przetłumaczone, to wydanie, będące częścią serii ekphrasis David Zwirner Books, ma na celu przybliżenie szerszej publiczności jednego z najważniejszych dzieł Prousta na temat sztuki. „Dla prawdziwego artysty”, jak pisze Proust, »podobnie jak dla przyrodnika, każdy rodzaj jest interesujący, a nawet najmniejszy mięsień ma swoje znaczenie«. To samo można powiedzieć o twórczości samego autora - każdy esej ma swoje kluczowe miejsce w kształtowaniu jego przełomowego dorobku.

Posłowie autorstwa znanego badacza Prousta, Alaina Madeleine-Perdrillata, pierwotnie opublikowane w języku francuskim przez Le Bruits du Temps, jest żarliwym argumentem na rzecz powrotu do utraconych ścieżek wczesnego myślenia Prousta. W przejściu od świata przedmiotów Chardina do kontemplacyjnych obrazów Rembrandta dostrzega ruch w kierunku radykalnej wewnętrzności, za którą Proust będzie później powszechnie znany jako powieściopisarz. Napisany na początku swojej kariery literackiej, Chardin i Rembrandt nawiązuje do niektórych z najwcześniejszych notatek Prousta na temat sztuki, tworząc jednocześnie przestrzeń dla tego, co miało nadejść.