Pisma Kierkegaarda, XIX, tom 19: Choroba aż do śmierci: Chrześcijańsko-psychologiczne wyjaśnienie dla zbudowania i przebudzenia

Opinie czytelników

Książka „Choroba aż do śmierci” Sørena Kierkegaarda oferuje głęboki wgląd w rozpacz, samorealizację i relację między ludzkością a Bogiem. Choć zawiera ona trudne koncepcje i gęste teksty, wielu czytelników uważa ją za niezwykle cenną dla zrozumienia chrześcijańskiego egzystencjalizmu, ludzkiej psychologii i natury wiary. Niektórzy czytelnicy opisują ją jako zmieniającą życie, podczas gdy inni zauważają trudności w zrozumieniu.

⬤ Zapewnia głęboki i transformujący wgląd w rozpacz i ludzką kondycję.
⬤ Oferuje unikalne spojrzenie na relację między sobą, Bogiem i wiarą.
⬤ Uznawana za fundamentalny tekst w psychologii chrześcijańskiej.
⬤ Doskonała jakość tekstu i tłumaczenia (Hong).
⬤ Stymuluje intelektualne zaangażowanie i autorefleksję.
⬤ Postrzegany jako znaczący wpływ na antropologię teologiczną końca XX wieku.

⬤ Trudna i gęsta lektura; nie nadaje się do swobodnego czytania.
⬤ Niektórzy czytelnicy uważają ją za frustrująco złożoną i wymagają przerw w celu przyswojenia materiału.
⬤ W niektórych przypadkach błędne przedstawienie stanu książki.
⬤ Krytykowana za pewne filozoficzne twierdzenia i wnioski, szczególnie dotyczące „skoku wiary”.

(na podstawie 31 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Kierkegaard's Writings, XIX, Volume 19: Sickness Unto Death: A Christian Psychological Exposition for Upbuilding and Awakening

Zawartość książki:

Praca ta, będąca uzupełnieniem Pojęcia niepokoju, kontynuuje radykalną i wszechstronną analizę natury ludzkiej S. Ren Kierkegaarda w spektrum możliwości egzystencji.

Mamy tu do czynienia z niezwykłym połączeniem wnikliwości poety i kontemplacji filozofa. W "Chorobie na śmierć" Kierkegaard wykracza poza niepokój na poziomie mentalno-emocjonalnym na poziom duchowy, gdzie - w kontakcie z wiecznością - niepokój staje się rozpaczą.

Zarówno niepokój, jak i rozpacz odzwierciedlają błędną relację, która powstaje w jaźni, gdy elementy syntezy - nieskończoność i skończoność - nie wchodzą ze sobą w odpowiednią relację. Rozpacz jest głębszym wyrazem lęku i znakiem tego, co wieczne, co ma przenikać doczesną egzystencję.