Pisma Kierkegaarda, VII, tom 7: Fragmenty filozoficzne, czyli fragment filozofii/Johannes Climacus, czyli de Omnibus Dubitandum Est. (Two Book

Opinie czytelników

Recenzje chwalą „Fragmenty filozoficzne” Kierkegaarda za ich literackie piękno, humor i głębię, jednocześnie zauważając, że lektura może być trudna, ale satysfakcjonująca. Książka jest uważana za niezbędną do zrozumienia myśli Kierkegaarda i dla tych, którzy szukają wglądu w wiarę i egzystencję. Niektórzy czytelnicy wyrażają niezadowolenie ze stanu zakupionych egzemplarzy.

Pięknie napisana, humorystyczna, prowokująca do myślenia, satysfakcjonująca, niezbędna lektura dla badaczy Kierkegaarda, oferuje wgląd w wiarę i wolę, zabawna.

Trudna do czytania, niektórzy czytelnicy musieli ponownie przeczytać rozdziały; problemy z warunkami książki (otrzymano używane egzemplarze, gdy spodziewano się nowych).

(na podstawie 12 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Kierkegaard's Writings, VII, Volume 7: Philosophical Fragments, or a Fragment of Philosophy/Johannes Climacus, or de Omnibus Dubitandum Est. (Two Book

Zawartość książki:

Niniejszy tom zawiera nowe tłumaczenie, wraz z historycznym wprowadzeniem tłumaczy, dwóch dzieł napisanych pod pseudonimem Johannes Climacus. Poprzez Climacusa Kierkegaard kontrastuje paradoksy chrześcijaństwa z greckim i nowoczesnym myśleniem filozoficznym.

We Fragmentach filozoficznych zaczyna od greckiej filozofii platońskiej, badając implikacje wyjścia poza sokratejskie rozumienie prawdy zdobytej przez wspomnienie do chrześcijańskiego doświadczenia zdobywania prawdy przez łaskę. Opublikowana w 1844 r. książka, która pierwotnie nie miała ukazać się pod pseudonimem Climacus, różni się tonem i treścią od innych przypisywanych jej dzieł, ale jest z nimi dialektycznie powiązana, podobnie jak z innymi pseudonimowymi pismami.

Centralną kwestią Johannesa Climacusa są wątpliwości. Prawdopodobnie napisana między listopadem 1842 a kwietniem 1843 roku, ale niedokończona i opublikowana dopiero pośmiertnie, książka ta została opisana przez Kierkegaarda jako atak na współczesną filozofię spekulatywną "za pomocą melancholijnej ironii, która nie polegała na żadnej pojedynczej wypowiedzi ze strony Johannesa Climacusa, ale na całym jego życiu.....

Johannes robi to, co każe się nam robić - w rzeczywistości wątpi we wszystko - cierpi przez cały ból z tym związany, staje się przebiegły, prawie nabywa złego sumienia. Kiedy posunął się tak daleko w tym kierunku, jak tylko mógł i chce wrócić, nie może tego zrobić.... Teraz rozpacza, jego życie jest zmarnowane, jego młodość spędzona na tych rozważaniach.

Życie nie nabiera dla niego żadnego znaczenia, a wszystko to jest winą filozofii". Notatka Kierkegaarda sugeruje, jak mógł zakończyć pracę: "Zwątpienie zostaje pokonane nie przez system, lecz przez wiarę, tak jak to wiara sprowadziła zwątpienie na świat!".