Pisma Kierkegaarda, XII, tom II: Zakończenie nienaukowego postscriptum do Fragmentów filozoficznych

Opinie czytelników

W swoich recenzjach Kierkegaard chwali „Kończące nienaukowe postscriptum” jako złożoną, ale humorystyczną eksplorację relacji między wiarą, filozofią i znaczeniem. Tekst został doceniony za swoją głębię i bogactwo towarzyszących mu notatek w tomie 2, które zwiększają zrozumienie, ale mogą nie być konieczne dla zwykłych czytelników. Humor przeplatający się z poważnymi tematami nadaje lekturze wyjątkowy wymiar.

⬤ Wciągający i humorystyczny styl pisania
⬤ # Głębokie filozoficzne spostrzeżenia
⬤ # Obszerne i przydatne notatki w tomie 2
⬤ # Bogate w żarty, które oferują wielowarstwowe znaczenia
⬤ Zachęca do głębszej kontemplacji wiary i egzystencji.

⬤ Złożoność tekstu może być wyzwaniem dla niektórych czytelników
⬤ # Tom 2 może być zbędny dla osób zainteresowanych tylko głównym tekstem
⬤ # Niektórzy mogą przeoczyć humor lub głębsze żarty przy pierwszym czytaniu.

(na podstawie 4 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Kierkegaard's Writings, XII, Volume II: Concluding Unscientific PostScript to Philosophical Fragments

Zawartość książki:

We Fragmentach filozoficznych pseudonimowy autor Johannes Climacus zbadał pytanie: Co jest potrzebne, aby wyjść poza sokratejskie przypominanie sobie wiecznych idei już posiadanych przez uczącego się? Napisany jako posłowie do tego dzieła, Concluding Unscientific Postscriptum jest z jednej strony filozoficznym żartem, ale z drugiej jest charakterystyką Climacusa subiektywnego stosunku myśliciela do prawdy chrześcijaństwa. Jednocześnie ironiczna, humorystyczna i polemiczna, praca ta przybiera nienaukową formę mimetyczno-patetyczno-dialektycznej kompilacji idei.

Podczas gdy ruch we wcześniejszych pseudonimowych pismach jest daleki od estetyki, ruch w Postscriptum jest daleki od myśli spekulatywnej. Kierkegaard zamierzał, by Postscriptum było jego ostatnim dziełem jako autora. Późniejsze drugie autorstwo po The Corsair Affair sprawiło, że Postscriptum stało się punktem zwrotnym w całym autorstwie.

Część pierwsza tomu tekstowego bada prawdę chrześcijaństwa jako obiektywną kwestię, część druga subiektywną kwestię tego, co wiąże się dla jednostki z zostaniem chrześcijaninem, a tom kończy się dodatkiem, w którym Kierkegaard uznaje i wyjaśnia swój związek z pseudonimowymi autorami i ich pismami. Drugi tom zawiera aparat naukowy, w tym klucz do odniesień i wybrane wpisy z dzienników i dokumentów Kierkegaarda.