Parmenides

Opinie czytelników

W recenzjach zwrócono uwagę na przyzwoite wydanie tłumaczenia dialogów Platona w dużym druku, a konkretnie na tłumaczenie Jowetta. Chociaż książka jest ogólnie pozytywnie oceniana ze względu na swoją jakość, ma pewne wady, w tym brak standardowej paginacji i złożony, abstrakcyjny dialog, który może być trudny do samodzielnego zaangażowania.

Duże wydanie drukowane, przyzwoitej jakości papierowa kopia, przydatna do dyskusji grupowych, uważana za główne dzieło Platona, służy jako model metody dialektycznej.

Brak standardowej paginacji, abstrakcyjny i uciążliwy dialog, poleganie na interpretacji Jowetta może ograniczać świeże perspektywy.

(na podstawie 2 opinii czytelników)

Zawartość książki:

Parmenides jest jednym z dialogów Platona. Powszechnie uważa się go za jeden z najtrudniejszych i najbardziej zagadkowych dialogów Platona. Parmenides ma być relacją ze spotkania dwóch wielkich filozofów szkoły eleackiej, Parmenidesa i Zenona z Elei, z młodym Sokratesem. Okazją do spotkania było odczytanie przez Zenona jego traktatu broniącego monizmu Parmenidesa przeciwko zwolennikom wielości, którzy twierdzili, że przypuszczenie Parmenidesa, że istnieje jeden, prowadzi do niedopuszczalnych absurdów i sprzeczności.

Sercem dialogu jest wyzwanie rzucone przez Sokratesa starszym i szanowanym Parmenidesowi i Zenonowi. Stosując swoją zwyczajową metodę ataku, reductio ad absurdum, Zenon argumentował, że jeśli, jak twierdzą pluraliści, rzeczy jest wiele, to będą one zarówno podobne, jak i niepodobne; ale jest to sytuacja niemożliwa, ponieważ niepodobne rzeczy nie mogą być podobne, ani podobne rzeczy niepodobne. Ale ta trudność znika, mówi Sokrates, jeśli jesteśmy gotowi dokonać rozróżnienia między zmysłami z jednej strony, a Formami, w których uczestniczą zmysły, z drugiej. Tak więc jedna i ta sama rzecz może być zarówno podobna, jak i niepodobna, lub jedna i wiele, uczestnicząc w Formach Podobieństwa i Niepodobieństwa, Jedności i Wielości; jestem jednym człowiekiem i jako taki uczestniczę w Formie Jedności, ale mam też wiele części i pod tym względem uczestniczę w Formie Wielości. Nie ma problemu z wykazaniem, że rzeczy zmysłowe mogą mieć przeciwstawne atrybuty; to, co wywołałoby konsternację i wzbudziłoby podziw Sokratesa, byłoby, gdyby ktoś wykazał, że same Formy są zdolne do przyjmowania przeciwstawnych predykatów.

W tym momencie Parmenides przejmuje rolę rozmówcy Sokratesa i dominuje w pozostałej części dialogu. Po ustaleniu, że Sokrates sam dokonał rozróżnienia między formami a zmysłami, Parmenides pyta go, jakie rodzaje form jest gotów rozpoznać. Sokrates odpowiada, że nie ma wątpliwości co do istnienia form matematycznych, etycznych i estetycznych (np. jedności, wielości, dobra, piękna), ale nie jest pewien form człowieka, ognia i wody; jest prawie pewien, choć przyznaje się do pewnych zastrzeżeń, że niegodne przedmioty, takie jak włosy, błoto i brud, nie mają form. Parmenides sugeruje, że gdy będzie starszy i bardziej zaangażowany w filozofię, rozważy wszystkie konsekwencje swojej teorii, nawet w odniesieniu do pozornie nieistotnych obiektów, takich jak włosy i błoto.