Human Nature And Conduct: Wprowadzenie do psychologii społecznej, John Dewey (1922)

Opinie czytelników

Recenzje podkreślają, że „Human Nature and Conduct” Johna Deweya to głęboka i przystępna eksploracja filozofii moralnej i zachowań społecznych. Czytelnicy doceniają jego głębię i innowacyjne podejście autora do etyki, zastanawiając się nad ludzką naturą z pragmatycznego punktu widzenia. Jednak niektórzy uważają, że tekst jest długi i czasami stanowi wyzwanie, wymagając uważnej lektury.

⬤ Dogłębne spojrzenie na ludzką naturę i moralność
⬤ przystępna i łatwa do zrozumienia
⬤ wartościowa do wielokrotnego czytania
⬤ odświeżające spojrzenie na etykę
⬤ łączy idee filozoficzne z praktycznym ludzkim postępowaniem.

⬤ Długie i może być powtarzalne
⬤ może być trudno zrozumieć pewne koncepcje bez uważnej lektury
⬤ niektórzy czytelnicy zauważają, że wymaga to walki, aby w pełni zaangażować się w oryginalne pisanie Deweya.

(na podstawie 6 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Human Nature And Conduct: An Introduction to Social Psychology, by John Dewey (1922)

Zawartość książki:

Ludzka natura i postępowanie Human Nature And Conduct

John Dewey

⬤ "Daj psu złe imię i powieś go." Natura ludzka była psem zawodowych moralistów, a konsekwencje są zgodne z przysłowiem. Natura człowieka była traktowana z podejrzliwością, strachem, kwaśnymi spojrzeniami, a czasem z entuzjazmem dla jej możliwości, ale tylko wtedy, gdy były one zestawione z jej rzeczywistością. Wydawała się być tak źle usposobiona, że zadaniem moralności było jej przycinanie i ograniczanie; uważano, że byłoby lepiej, gdyby można ją było zastąpić czymś innym. Przypuszczano, że moralność byłaby zupełnie zbędna, gdyby nie wrodzona słabość, granicząca z deprawacją ludzkiej natury. Niektórzy pisarze o bardziej łagodnej koncepcji przypisywali obecne zaciemnienie teologom, którzy myśleli o uczczeniu boskości poprzez lekceważenie tego, co ludzkie. Teologowie bez wątpienia przyjęli bardziej ponury pogląd na człowieka niż poganie i sekularyści. Ale to wyjaśnienie nie zaprowadzi nas daleko. W końcu ci teologowie sami są ludźmi i byliby bez wpływu, gdyby ludzka publiczność w jakiś sposób na nich nie zareagowała. Moralność w dużej mierze dotyczy kontrolowania ludzkiej natury. Kiedy próbujemy cokolwiek kontrolować, jesteśmy w pełni świadomi tego, co stawia nam opór. Tak więc moraliści byli być może skłonni myśleć o ludzkiej naturze jako złej z powodu jej niechęci do poddania się kontroli, jej buntowniczości pod jarzmem.

Ale to wyjaśnienie rodzi tylko kolejne pytanie. Dlaczego moralność ustanowiła zasady tak obce ludzkiej naturze? Cele, na które kładła nacisk, regulacje, które narzucała, były przecież wytworem ludzkiej natury. Dlaczego więc natura ludzka była im tak niechętna? Co więcej, zasady mogą być przestrzegane, a ideały realizowane tylko wtedy, gdy odwołują się do czegoś w ludzkiej naturze i budzą w niej aktywną reakcję. Zasady moralne, które wywyższają się poprzez degradację ludzkiej natury, w efekcie popełniają samobójstwo. Albo angażują ludzką naturę w niekończącą się wojnę domową i traktują ją jako beznadziejny bałagan sprzecznych sił. Jesteśmy zatem zmuszeni rozważyć naturę i pochodzenie tej kontroli ludzkiej natury, którą zajmowała się moralność. A faktem, który narzuca się nam, gdy poruszamy tę kwestię, jest istnienie klas. Kontrola została powierzona oligarchii. Obojętność na regulacje wzrosła w przepaści, która oddziela rządzonych od rządzących. Rodzice, kapłani, wodzowie, cenzorzy społeczni dostarczali celów, które były obce tym, którym zostały narzucone, młodym, świeckim, zwykłym ludziom, nieliczni dawali i zarządzali rządami, a masy były w mierny sposób i z niechęcią posłuszne. Wszyscy wiedzą, że grzeczne dzieci to takie, które sprawiają jak najmniej kłopotów swoim starszym, a ponieważ większość z nich sprawia wiele kłopotów, muszą być z natury niegrzeczne.

Ogólnie rzecz biorąc, dobrzy ludzie to ci, którzy robili to, co im kazano, a brak chętnego podporządkowania się jest oznaką czegoś złego w ich naturze.