Ailice's Anters in Ferlielann: Przygody Alicji w Krainie Czarów w języku północno-wschodnich Szkotów (dorycki)

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.

Oryginalny tytuł:

Ailice's Anters in Ferlielann: Alice's Adventures in Wonderland in North-East Scots (Doric)

Zawartość książki:

Lewis Carroll to pseudonim: Charles Lutwidge Dodgson był prawdziwym nazwiskiem autora i wykładał matematykę w Christ Church w Oksfordzie. Dodgson rozpoczął swoją opowieść 4 lipca 1862 roku, kiedy wybrał się w podróż łodzią wiosłową po Tamizie w Oksfordzie wraz z wielebnym Robinsonem Duckworthem, Alice Liddell (lat dziesięć), córką dziekana Christ Church, oraz jej dwiema siostrami, Loriną (lat trzynaście) i Edith (lat osiem).

Jak wynika z wiersza na początku książki, trzy dziewczynki poprosiły Dodgsona o opowieść, a on początkowo niechętnie zaczął opowiadać im pierwszą wersję historii. W samym tekście książki, która została ostatecznie opublikowana w 1865 roku, znajduje się wiele na wpół ukrytych odniesień do tej piątki. Północno-wschodni dialekt szkocki, lokalnie nazywany "doryckim", ma długą i wybitną historię jako medium jednej z najżywszych i najbardziej indywidualnych lokalnych literatur w Szkocji.

Po raz pierwszy pojawił się w formie literackiej podczas odrodzenia wernakularnego w XVIII wieku. Wybitnym praktykiem w połowie XIX wieku był przyjaciel Lewisa Carrolla, George MacDonald, który, choć jego trwała sława opiera się głównie na jego książkach dla dzieci i opowiadaniach fantasy, napisał wiele powieści domowych osadzonych w całości lub częściowo w jego północno-wschodniej ziemi, w których dialekt jest umiejętnie przedstawiony.

Tłumacząc Alicję, Derrick McClure starał się znaleźć jakiś odpowiednik dla każdej literackiej i językowej sztuczki w oryginale: to ambitny cel, ale każde tłumaczenie powyżej poziomu zwykłej szopki jest hołdem dla jego źródła, a oryginał o takiej pomysłowości jak ta książka zasługuje na najwyższy możliwy hołd, w tłumaczeniu, które zwraca pełną uwagę na wszystkie sprytne i zachwycające sztuczki, którymi Carroll ozdobił swój tekst. Autor ma nadzieję, że tłumaczenie to nie będzie traktowane jedynie jako ciekawostka lingwistyczna czy sprawdzian niektórych problemów związanych z przekładem literackim, ale jako godny dodatek do korpusu literatury doryckiej i szkockiej literatury dziecięcej.