Heidegger: Pytanie o bycie i historię

Opinie czytelników

Książka oferuje głęboki wgląd w „Bycie i czas” Heideggera poprzez badanie Derridy, dotykając złożonych tematów rozumienia, historii i responsywności. Jest uważana za niezbędną lekturę, która zwiększa uznanie dla późniejszych prac Derridy.

Dogłębna analiza idei Heideggera, ujawniająca zawiłe powiązania między rozumieniem a historią. Wspiera i wzbogaca zrozumienie późniejszych dzieł Derridy. Oferuje głęboki wgląd w pojęcia takie jak czas i rozumienie temporalne.

Krytyka potrzeby demontażu tradycyjnych idei może być postrzegana jako zbyt złożona lub zagmatwana. Dyskusja może wymagać znacznego wysiłku intelektualnego, aby w pełni zrozumieć przedstawione tematy.

(na podstawie 3 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Heidegger: The Question of Being and History

Zawartość książki:

Niewielu filozofów zafascynowało Jacques'a Derridę bardziej niż Martin Heidegger, a w tej książce możemy zapoznać się z pierwszymi prawdziwymi spotkaniami Derridy z Heideggerem. Wykłady te, wygłoszone podczas dziewięciu sesji w 1964 i 1965 roku w Cole Normale Sup rieure, dają wgląd w to, jak młody Derrida po raz pierwszy pogodził się z niemieckim filozofem i jego opus magnum, Byciem i czasem. Zapewniają one nie tylko kluczowy wgląd w rozwój niektórych z głównych konceptualnych obaw Derridy - w rzeczywistości to tutaj po raz pierwszy używa on, z pewnym wahaniem, słowa „dekonstrukcja” - ale także analizę Bycia i czasu, która ma niezwykłą wartość dla czytelników Heideggera lub każdego zainteresowanego współczesną filozofią.

Derrida przeprowadza niemal chirurgiczną lekturę tego niezwykle trudnego tekstu, łącząc pedagogiczną jasność z cierpliwym rygorem i działając jako przejrzysty przewodnik po gąszczach prozy Heideggera. W tym okresie historii intelektualnej Heidegger był wciąż nieco nieznany francuskim czytelnikom, a Bycie i czas zostały tylko częściowo przetłumaczone na język francuski. Derrida korzysta tu głównie z własnych tłumaczeń, przedstawiając własne odczytanie Heideggera, które bezpośrednio kwestionuje francuską recepcję egzystencjalną zapoczątkowaną wcześniej przez Sartre'a. Skupia się zwłaszcza na Heideggerowskiej Destruktion (co Derrida przetłumaczyłby zarówno jako „zabieganie”, jak i „dekonstrukcję”) historii ontologii, a nawet ontologii jako takiej, koncentrując się na fragmentach, które wzywają do ponownego przemyślenia miejsca historii w pytaniu o bycie, i rozwijając radykalne ujęcie miejsca metaforyczności w myśleniu Heideggera.

Jest to rzadkie okno na lata formacyjne Derridy, w którym możemy już zobaczyć filozofa, którego przyszliśmy rozpoznać - charakteryzującego się brawurą egzegezy i pomysłowością myśli, które są szczególnie i wyjątkowo jego.