Hazardzista

Opinie czytelników

Recenzje podkreślają, że „Hazardzista” to intrygująca eksploracja uzależnienia od hazardu i ludzkiej natury, ukazująca imponujący styl pisania Dostojewskiego. Niektórzy czytelnicy uważają jednak, że fabuła jest mniej uporządkowana, a niektóre tłumaczenia niezadowalające.

⬤ Proza i styl pisania są piękne i dobrze przetłumaczone
⬤ portrety postaci są żywe
⬤ oferuje głęboki psychologiczny wgląd w uzależnienie od hazardu
⬤ szybko się czyta
⬤ elementy humorystyczne zwiększają przyjemność
⬤ dobre opisy postaci.

⬤ Niektórzy uważają, że fabuła jest słaba i brakuje jej struktury
⬤ początek może być powolny
⬤ mała czcionka utrudnia czytanie
⬤ niektórzy czytelnicy wyrazili niezadowolenie z tłumaczeń
⬤ pojawiają się rozpraszające lub nieuzasadnione postacie.

(na podstawie 91 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Gambler

Zawartość książki:

Hazardzista to krótka powieść Fiodora Dostojewskiego o młodym nauczycielu zatrudnionym przez niegdyś bogatego rosyjskiego generała. Powieść odzwierciedla uzależnienie Dostojewskiego od ruletki, która była inspiracją dla książki: Dostojewski ukończył powieść w ściśle określonym terminie, aby spłacić długi hazardowe.

Hazardzista traktował o temacie, który był znany samemu Fiodorowi Dostojewskiemu - o hazardzie. Fiodor Dostojewski po raz pierwszy zagrał przy stołach do gry w Wiesbaden w 1863 roku. Od tego czasu do 1871 r., kiedy jego zamiłowanie do hazardu ustąpiło, często grywał w Baden-Baden, Homburgu i Saxon-les-Bains, często zaczynając od wygrania niewielkiej sumy pieniędzy, a na koniec przegrywając znacznie więcej.

8 września napisał do swojego brata Michaiła: "I uwierzyłem w mój system...

w ciągu kwadransa wygrałem 600 franków. To zaostrzyło mój apetyt.

Nagle zacząłem przegrywać, nie mogłem się opanować i przegrałem wszystko. Potem... wziąłem ostatnie pieniądze i poszedłem grać....

Dałem się ponieść temu niezwykłemu szczęściu i zaryzykowałem wszystkie 35 napoleonów i straciłem je wszystkie. Zostało mi 6 napoleonów d'or na zapłacenie gospodyni i na podróż. W Genewie zastawiłem zegarek.

"Następnie Fiodor Dostojewski zgodził się na niebezpieczną umowę z F. T.

Stellovskim, że jeśli nie dostarczy powieści składającej się z 12 lub więcej podpisów do 1 listopada 1866 r., Stellovsky nabędzie prawo do publikowania dzieł Dostojewskiego przez dziewięć lat bez żadnej rekompensaty dla pisarza.