Dom umarłych

Opinie czytelników

Dom umarłych to quasi-autobiograficzne dzieło Fiodora Dostojewskiego, opisujące jego doświadczenia w syberyjskim obozie pracy. Narracja składa się głównie z obserwacji i szkiców postaci, a nie z liniowej fabuły, ilustrując surowe realia życia więziennego oczami fikcyjnej postaci Aleksandra Goryanchikova. Choć książka oferuje głęboki wgląd w ludzką naturę i warunki związane z uwięzieniem, często postrzega się ją jako pozbawioną głębi i struktury narracyjnej, które można znaleźć w bardziej znanych powieściach Dostojewskiego.

Książka dostarcza cennych socjologicznych spostrzeżeń na temat XIX-wiecznego rosyjskiego życia więziennego, podkreśla wyjątkowe obserwacje Dostojewskiego na temat człowieczeństwa pod przymusem i zawiera bogate szkice postaci. Czytelnicy doceniają jej prosty styl, przystępną naturę tematów oraz jakość tłumaczenia i towarzyszących mu notatek w wydaniach takich jak Penguin Classics. Wielu recenzentów wskazuje, że jest ona niezbędna do zrozumienia szerszej twórczości Dostojewskiego.

Wielu czytelników uważa, że książce brakuje struktury narracyjnej i fabuły, często opisując ją jako serię anegdot, a nie spójną historię. Niektóre recenzje wspominają, że jest ona nieco sucha i bezosobowa, pozbawiona psychologicznej głębi typowej dla innych dzieł Dostojewskiego. Ponadto długość książki i obszerne listy postaci mogą sprawić, że dla niektórych czytelników będzie ona trudna do zrozumienia.

(na podstawie 33 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The House of the Dead

Zawartość książki:

"Tutaj był dom żywych trupów, życie jak żadne inne na ziemi".

W styczniu 1850 roku Dostojewski został zesłany do odległego syberyjskiego obozu jenieckiego za udział w spisku politycznym. Cztery lata, które tam spędził, zdumiewająco odtworzone w Domu umarłych, były najbardziej bolesne w jego życiu. W tej fabularyzowanej relacji opowiada o swoim wyniszczającym duszę uwięzieniu poprzez chłodny, oderwany ton swojego narratora, Aleksandra Pietrowicza Goryanchikova: codzienna walka o przetrwanie, drewniane łóżka z desek, zupa kapuściana pływająca z karaluchami, jego dziwna "rodzina" chełpliwych, brzydkich, okrutnych skazańców. Jednak Dom umarłych to znacznie więcej niż dzieło dokumentalnego realizmu: to także potężna powieść o odkupieniu, opisująca duchową i moralną śmierć jednego człowieka oraz cud jego stopniowego przebudzenia.

Niniejsze wydanie zawiera przypisy i wprowadzenie omawiające okoliczności uwięzienia Dostojewskiego, początki powieści w jego pismach więziennych oraz postać Aleksandra Pietrowicza.