Czerwony i czarny

Opinie czytelników

Książka oferuje intrygującą eksplorację postnapoleońskiej Francji, badając tematy rangi społecznej i zawirowań politycznych. Chociaż jest to książka prowokująca do myślenia i dobrze napisana, niektórzy czytelnicy uważają ją za zbyt długą, złożoną lub źle przetłumaczoną.

⬤ Zapewnia unikalny wgląd w życie we Francji po Napoleonie
⬤ prowokuje do myślenia i wywołuje silne uczucia
⬤ dobrze napisana i sugestywna narracja.

⬤ Mały rozmiar czcionki w niektórych wydaniach
⬤ niektóre wersje są skrócone bez wyraźnego oznakowania
⬤ jakość tłumaczenia jest słaba w niektórych wydaniach, z mylącymi zdaniami
⬤ może stać się zbyt złożona i długa, tracąc zaangażowanie czytelnika.

(na podstawie 8 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Red and the Black

Zawartość książki:

Le Rouge et le Noir to historia Juliena Sorela, inteligentnego i ambitnego głównego bohatera. Pochodzi on z biednej rodziny i nie rozumie zbyt wiele ze sposobów funkcjonowania świata, który zamierza podbić. Ma wiele romantycznych złudzeń, ale staje się głównie pionkiem w politycznych machinacjach bezwzględnych i wpływowych ludzi z jego otoczenia. Przygody bohatera stanowią satyrę na francuskie społeczeństwo początku XIX wieku, oskarżając arystokrację i katolicki kler o hipokryzję i materializm, zapowiadając radykalne zmiany, które wkrótce pozbawią ich wiodącej roli we francuskim społeczeństwie.

Epigraf pierwszego tomu, „La vérité, l'âpre vérité” („Prawda, surowa prawda”), jest przypisywany Dantonowi, ale podobnie jak większość epigrafów rozdziałów, jest w rzeczywistości fikcyjny. Pierwszy rozdział każdego tomu powtarza tytuł Le Rouge et le Noir i podtytuł Chronique de 1830. Tytuł odnosi się do kontrastujących ze sobą mundurów armii i kościoła. Na początku historii Julien Sorel realistycznie zauważa, że pod rządami Restauracji Burbonów niemożliwe jest, aby człowiek z jego plebejskiej klasy społecznej wyróżnił się w armii (jak mógł to zrobić za Napoleona), stąd tylko kariera kościelna oferuje awans społeczny i chwałę.

W kompletnych wydaniach pierwsza księga („Livre premier”, kończąca się po rozdziale XXX) kończy się cytatem „To the Happy Few” z The Vicar of Wakefield Olivera Goldsmitha, którego fragmenty Stendhal zapamiętał w trakcie nauki języka angielskiego. W Wikariuszu „nieliczni szczęśliwcy” czytają w samotności niejasny i pedantyczny traktat tytułowego bohatera o monogamii.

Tytuł odnosi się do napięcia między klerykalnymi (czarnymi) i świeckimi (czerwonymi) interesami głównego bohatera. Ale może też odnosić się do popularnej wówczas gry karcianej „rouge et noir”, w której gra w karty jest narratologicznym leitmotivem powieści, w której przypadek i szczęście decydują o losie głównego bohatera.