Tako rzecze Zaratustra - książka dla wszystkich i dla nikogo (Wisehouse Classics)

Opinie czytelników

Recenzje książki zawierają mieszane opinie na jej temat, podkreślając zarówno jej mocne, jak i słabe strony dotyczące jakości tłumaczenia i fizycznej prezentacji.

Dobre tłumaczenie, solidny materiał wprowadzający, przyjemna treść, solidna struktura książki.

Fatalna jakość druku, kiepski skład i dobór czcionki, niepochlebne zdjęcie na okładce i ogólne rozczarowanie wyglądem wydania.

(na podstawie 8 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Thus Spake Zarathustra - A Book for All and None (Wisehouse Classics)

Zawartość książki:

Tak mówił Zarathustra: Księga dla wszystkich i dla nikogo (niem.: Also sprach Zarathustra: Ein Buch f r Alle und Keinen, tłumaczone również jako Tak mówił Zarathustra) to powieść filozoficzna niemieckiego filozofa Fryderyka Nietzschego, skomponowana w czterech częściach w latach 1883-1885 i opublikowana w latach 1883-1891. Znaczna część pracy dotyczy takich idei, jak "wieczne powtarzanie się tego samego", przypowieść o "śmierci Boga" i "proroctwo" "bermensch", które zostały po raz pierwszy wprowadzone w The Gay Science.

Książka jest kroniką fikcyjnych podróży i przemówień Zarathustry. Imiennik Zarathustry był założycielem zoroastryzmu, zwykle znanego w języku angielskim jako Zoroaster (Avestan: Zara&thetasym.

ustra). Nietzsche wyraźnie przedstawia "nowego" lub "innego" Zaratusztrę, który stawia na głowie tradycyjną moralność.

Zarathustra ma prostą charakterystykę i fabułę, opowiadaną sporadycznie w całym tekście. Posiada unikalny eksperymentalny styl, który jest na przykład widoczny w nowo wymyślonych "dytyrambach" opowiadanych lub śpiewanych przez Zarathustrę. Podobnie, oddzielne Dithyrambs of Dionysus zostały napisane jesienią 1888 roku i wydrukowane wraz z pełnym tomem w 1892 roku, jako następstwa "obfitości" Zarathustry.

Niektórzy spekulują, że Nietzsche chciał napisać o ostatecznych aktach stworzenia i zniszczenia wywołanych przez Zarathustrę. W książce brakuje jednak finału, który pasowałby do tego opisu.

Jej faktyczne zakończenie koncentruje się bardziej na tym, że Zarathustra uznaje, że jego dziedzictwo zaczyna się utrwalać, i w konsekwencji decyduje się pozostawić wyższych ludzi samym sobie w kontynuowaniu jego spuścizny.