Obłomow Iwana Gonczarowa, beletrystyka

Opinie czytelników

Książka „Oblomov” Iwana Gonczarowa otrzymuje w większości pozytywne recenzje, podkreślające jej głębię, rozwój postaci, humor i znaczenie dla współczesnych kwestii apatii i pytań egzystencjalnych. Czytelnicy doceniają jakość tłumaczenia i przedstawienie Obłomowa jako postaci tragicznej, ale możliwej do naśladowania. Niektórzy krytycy zauważają jednak, że fabuła może wydawać się powolna, a romantyczne aspekty mogą nie każdemu odpowiadać, co prowadzi do mieszanego odbioru pod względem tempa i sympatii do postaci.

⬤ Głębokie studium charakteru Oblomova, rezonujące z tematami apatii i egzystencjalizmu.
⬤ Obecność humoru, który kontrastuje z oczekiwaniami wobec XIX-wiecznej literatury rosyjskiej.
⬤ Wysokiej jakości tłumaczenia wzbogacają wrażenia z lektury.
⬤ Prowokujący do myślenia komentarz na temat wartości społecznych i osobistych wyborów.
⬤ Silne emocjonalne zaangażowanie w podróż bohatera.

⬤ Powolne tempo z segmentami, które mogą wydawać się zbyt długie lub meandrujące.
⬤ Niektórzy czytelnicy uznali elementy romantyczne za nużące lub nielubiane.
⬤ Mieszane uczucia co do postaci samego Oblomova, niektórzy uznali go za irytującego.
⬤ Nie wszyscy mogą docenić eksplorację miłości i melancholii jako znaczących dla narracji.

(na podstawie 110 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Oblomov by Ivan Goncharov, Fiction

Zawartość książki:

SEN OBŁOMOWA: W jadalni - pomieszczeniu jednocześnie eleganckim i prosto urządzonym - płonął wesoły ogień, a Zakhar, teraz awansowany do godności majora-domo i ozdobiony wąsami całkowicie siwymi, nakrywał duży, okrągły stół przy przyjemnym akompaniamencie brzęku kryształu i srebra, układając tu karafkę, a tam widelec. Wkrótce śniący ujrzał swoją żonę i siebie zasiadających do obfitej kolacji.

Tak, a wraz z nimi był Schtoltz, towarzysz jego młodości, jego niezmienny przyjaciel, z innymi dobrze znanymi twarzami. Wreszcie zobaczył mieszkańców domu udających się na spoczynek.... Rysy Obłomowa zarumieniły się z zachwytu na tę wizję.

Wszystko to było tak wyraźne, tak żywe, tak poetyckie, że przez chwilę leżał z twarzą wtuloną w poduszki sofy. Nagle pojawiła się w nim niewyraźna tęsknota za miłością i spokojnym szczęściem; nagle zapragnął pól i wzgórz swojego rodzinnego miejsca, domu, żony, dzieci....