Krótkie opowiadania to nie prawdziwe życie: Opowiadania

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.

Oryginalny tytuł:

Short Stories Are Not Real Life: Stories

Zawartość książki:

W tych czternastu pięknie wykonanych opowiadaniach David R. Slavitt pokazuje swoje mistrzostwo formy. Elegancki, oszczędny, czasem zabawny, czasem elegijny - ten zbiór odzwierciedla pisarza, który ma godną podziwu kontrolę nad swoim rzemiosłem.

Tytułowe opowiadanie (opatrzone przypisami rodem z The Norton Anthology of Short Fiction) łączy w sobie uporządkowane konwencje fikcji i brutalną rzeczywistość Nowego Jorku, gdy nauczyciel pisania zastanawia się nad seksualnie jednoznaczną historią ucznia, która może - ale nie musi - być autobiograficzna. W "The Impostor" brat pisarza wykorzystuje sztuczki fikcji w serii coraz śmielszych podszywanek.

Kilka z tych historii jest przedstawionych przez emocjonalnie zranionych narratorów, rozczarowanych mężczyzn szukających odrobiny łaski w świecie, w którym oczekiwania są często skazane na rozczarowanie. W takim świecie tylko jedna rzecz jest pewna: będziemy ranić - i będziemy ranić - tych, których kochamy. A w próżni pozostałej po tym, jak tradycje, które mogły być odkupieńcze, straciły swoje znaczenie, "kara staje się nawykiem, sposobem na życie, a przynajmniej czymś, czego można się trzymać". Historie te opierają się na niuansach, na na wpół uświadomionych spostrzeżeniach, na "jakimś doskonale niewinnym i nieznaczącym spostrzeżeniu, na "jakimś doskonale niewinnym i nieznaczącym geście, który obraca się i urasta do średniej lub dużej niezręczności".

W "Hurricane Charlie" znajdujemy to, co rozwiedziony ojciec bezskutecznie oczekujący na wizytę córki nazywa "dabblers in distress" - samotnych, przyzwoitych ludzi próbujących odkryć, gdzie podziała się miłość - i życie. W "Simple Justice" mężczyzna dążący do znalezienia ostatecznych wspomnień rodzinnych porównuje ten proces do archeologii: "Odłamki, które pozostały, są żałośnie małe i niemal niechętne". Tak więc poprzez słabnącą pamięć starszego kuzyna w "Konfliktach" mężczyzna staje się rodzajem wcielenia własnego ojca i na chwilę znajduje się w "znikającym punkcie", w którym utracona przeszłość spotyka się z niepoznawalną przyszłością; w "Pociągu na długiej wyspie" prosta anegdota staje się metaforą nieprzejrzystości najbardziej pozornie przejrzystych ludzkich intencji. Jednak często to właśnie te odłamki tradycji i pamięci wydają się być jedyną obietnicą transcendencji. Bohater "Dziadka", na przykład, poprzez niechętny udział w bris swojego wnuka, znajduje moment pojednania z przeszłością, która oderwała się od swoich korzeni.

Nawet najbardziej eksperymentalny z tych utworów - "Instrukcje", lista napomnień od banalnych po kosmiczne - pokazuje głębokie człowieczeństwo i dojrzałość wizji, która umiejętnie balansuje między humorem a rozpaczą. Te historie pozostaną w pamięci czytelnika na długo po zamknięciu książki.