Bouvard i Pecuchet: Ze słownikiem przyjętych idei

Opinie czytelników

Recenzje „Bouvarda i Pécucheta” Gustave'a Flauberta prezentują dychotomię między postrzeganiem powieści jako dowcipnej satyry i żmudnej lektury. Krytycy doceniają humor w przedstawieniu przez Flauberta dwóch nieudolnych byłych urzędników, którzy komicznie zawodzą w swoich poszukiwaniach wiedzy, odzwierciedlając tematy burżuazyjnego intelektualizmu i głupoty zakładania wiedzy specjalistycznej poprzez powierzchowną naukę. Jednak nie wszyscy czytelnicy uważają ją za przyjemną; niektórzy opisują ją jako nużącą, zbyt szczegółową i trudną do zaangażowania, częściowo ze względu na jej niedokończony charakter. Ogólnie rzecz biorąc, ostatnie dzieło Flauberta jest złożoną mieszanką komedii i krytyki społecznej.

Książka jest chwalona za ostrą satyrę, humor i wnikliwą krytykę burżuazyjnego społeczeństwa. Wielu recenzentów uważa ją za bardzo czytelną i zabawną, z inteligentną mieszanką odniesień kulturowych i historycznych. Włączenie „Słownika przyjętych idei” dodaje jej atrakcyjności jako humorystycznego i trafnego komentarza na temat ludzkiej głupoty.

Krytycy wskazują, że książka może być nużąca i zbyt szczegółowa, a niektórzy recenzenci mają trudności z zaangażowaniem się w materiał. Niedokończony stan powieści jest dla wielu znaczącym minusem, prowadzącym do poczucia niezadowolenia. Dodatkowo, niektórzy czytelnicy uznali prozę za powtarzalną i nadmiernie rozbudowaną.

(na podstawie 16 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Bouvard and Pecuchet: With the Dictionary of Received Ideas

Zawartość książki:

Bouvard i P cuchet to dwaj chaplinesowscy kopiści, którzy spotykają się na ławce w paryskim parku.

Po niespodziewanym spadku postanawiają porzucić swoją pracę i odkrywać świat idei. W tej ostatniej powieści, niedokończonej w chwili śmierci w 1880 roku, Flaubert starał się zawrzeć swoje życiowe zaabsorbowanie mieszczańską głupotą i obrzydzenie banalnością życia intelektualnego we Francji.

Włożył w nią całą swoją miłość do szczegółów, zachwyt życiem umysłu, rozpacz nad ludzką naturą i przyjemność z namiętnej przyjaźni. Rezultatem jest „rodzaj encyklopedii przekształconej w farsę”, całkowicie groteskowej i całkowicie oryginalnej, w duchu Gargantui i Pantagruela, Don Kichota czy Ulissesa.