Włamywacz, który liczył łyżki

Opinie czytelników

Recenzje użytkowników „The Burglar Who Counted the Spoons” wskazują na w dużej mierze pozytywny odbiór, podkreślając powrót ukochanej postaci Berniego Rhodenbarra po długiej przerwie. Czytelnicy doceniają humor, wciągającą fabułę i znajomą dynamikę między bohaterami, zwłaszcza między Berniem i Carolyn. Niektórzy zwracają jednak uwagę na drobne kwestie, takie jak poleganie na zbiegach okoliczności, odstępstwa od tradycyjnej formuły i włączenie nowoczesnej technologii, która może wydawać się nietypowa dla zestawów vintage. Ogólnie rzecz biorąc, jest to zabawny i przyjemny dodatek do serii.

⬤ Humor i wciągający styl pisania, który przykuwa uwagę czytelnika.
⬤ Powrót ukochanej postaci Berniego Rhodenbarra po długiej nieobecności, z zachowaniem jego uroku i dowcipu.
⬤ Ciekawa fabuła powiązana ze współczesnymi tematami i ciekawostkami, zapewniająca rozrywkę i edukację.
⬤ Silna dynamika postaci, zwłaszcza między Berniem i jego przyjaciółką Carolyn.
⬤ Przyjemna struktura narracji z satysfakcjonującymi rozwiązaniami i przyjemnymi przekomarzaniami.

⬤ Niektórzy czytelnicy uznali, że poleganie na zbiegach okoliczności w fabule jest niesatysfakcjonujące.
⬤ Kilku recenzentów zauważyło, że serial odbiega od tradycyjnej formuły fabularnej serii.
⬤ Włączenie nowoczesnej technologii wydawało się nie na miejscu dla niektórych długoletnich fanów.
⬤ Książka została opisana jako krótsza i mniej złożona w porównaniu do wcześniejszych części, co doprowadziło do odczucia, że jest pośpieszna lub mniej przemyślana.

(na podstawie 371 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Burglar Who Counted The Spoons

Zawartość książki:

Długo oczekiwana jedenasta powieść z serii Bernie Rhodenbarr.

Ulubiony włamywacz wszystkich powraca w jedenastej przygodzie, w której on i jego lesbijska pomocnica Carolyn Kaiser włamują się do domów, mieszkań, a nawet muzeum, w szalonej przygodzie pełnej amerykańskiego srebra kolonialnego, rękopisu F. Scotta Fitzgeralda, bezcennego portretu i niezwykłej gamy guzików.

I jakby tego było mało, na dywanie Trenta Barlinga leży martwe ciało...