Pisarz się przygotowuje

Opinie czytelników

Recenzje podkreślają, że autobiografia Lawrence'a Blocka jest wciągająca i przyjemna, oferując wgląd w jego wczesną karierę pisarską i doświadczenia w świecie wydawniczym. Wielu czytelników uważa narrację za prostą i humorystyczną, podczas gdy niektórzy wyrażają rozczarowanie brakiem skupienia się na jego bardziej znanych postaciach z serii.

Czytelnicy doceniają humor, wciągający styl pisania i szczere opowiadanie historii. Książka jest opisywana jako łatwa do przeczytania i trudna do odłożenia, z cennymi spostrzeżeniami na temat procesu pisania i branży wydawniczej. Fani Blocka uważają ją za szczególnie interesującą i są zainspirowani jego wytrwałością i kreatywnością.

Niektórzy czytelnicy byli rozczarowani, że książka nie zagłębia się w bardziej znanych bohaterów serii Blocka, takich jak Matthew Scudder i Bernie Rhodenbarr. Inni zauważyli, że wspomnienie czasami wydaje się chaotyczne lub chaotyczne, a niektórzy oczekiwali bardziej uporządkowanego przewodnika „jak to zrobić”, a nie opowiadania o jego wczesnej karierze.

(na podstawie 14 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

A Writer Prepares

Zawartość książki:

Gdzieś w 1953 roku wiedziałem z niezwykłą pewnością, co zamierzam zrobić ze swoim życiem. Zostanę pisarzem.

Miałem wtedy 15 lat, a następne kilka lat miało okazać się pełne wrażeń. Poszedłem do college'u, dostałem letnią pracę w agencji literackiej i rzuciłem studia, by ją utrzymać, sprzedałem dwa tuziny opowiadań i artykułów do krajowych magazynów i ukończyłem powieść.

W wieku 25 lat miałem już żonę, dwie córki i dom na przedmieściach. Opublikowałem ponad pięćdziesiąt książek. Większość z nich nosiła pseudonimy i przez pewien czas opierałem się uznaniu mojej wczesnej pracy pod pseudonimem. Potem, w jednym zdumiewającym i gorączkowym tygodniu 1994 roku, przypomniałem sobie te wczesne lata w pięćdziesięciu tysiącach słów wspomnień.

Wydawca zakontraktował wydanie moich wspomnień, gdy tylko je ukończę. Zamiast tego odłożyłem je na półkę i nigdy więcej do nich nie zajrzałem, a po kilku latach odkupiłem je od wydawcy.

Na początku 2020 roku ponownie spojrzałem na A Writer Prepares. Potem wróciłem do pracy. Zajmowało mnie to, z przerwami, przez resztę roku. Zanim byłem gotowy przestać, pisałem o swoim życiu jako pisarz aż do 1966 roku, kiedy to ukończyłem The Thief Who Couldn't Sleep.

Była to pierwsza z ośmiu książek, które napisałem o Evanie Tannerze.

Według A Trawl Among the Shelves, wyczerpującej bibliografii Terry'ego Zobecka, w 2020 roku ukazała się także moja 209. książka, Dead Girl Blues. To było długie życie i wydaje się, że było bardzo pracowite. A Writer Prepares to, na dobre i na złe, niezaprzeczalnie ciekawa książka.

Moja żona, przypadkowa studentka hagiografii, uwielbia historię urzędników kościelnych, którzy długo zwlekali z inwentaryzacją swojej kolekcji relikwii. Ze zdziwieniem odkryli, że posiadają nie jedną, ale dwie głowy Jana Chrzciciela. Jak to możliwe? Zastanawiali się nad tym, aż wyjaśnienie stało się jasne: jedna była głową Jana jako młodego mężczyzny, a druga jego głową jako starca.

A Writer Prepares, badanie pierwszego ćwierćwiecza życia pisarza, jest dziełem dwóch pisarzy. Jest facet w średnim wieku, który napisał około połowy tego w zawrotnym tempie w 1994 roku, i jest oktogenarianin, który ukończył pracę kolejne ćwierć wieku później. Starszy kolega wniósł do zadania mniej surowej energii, a jego pamięć jest daleka od nieomylności, ale można mieć tylko nadzieję, że zrównoważył te straty niewielką przewagą w osądzie, perspektywie i dojrzałości. (Chciałem dodać mądrość, ale to może być o jeden most za daleko).

Podejrzewam, że naturalna publiczność tej książki składa się w dużej mierze z tych z was, którzy są już entuzjastycznymi czytelnikami mojej pracy. I wydaje się prawdopodobne, że książka spotka się z przychylnym przyjęciem ze strony osób, które są gdzieś w procesie odnajdywania siebie jako pisarzy.

Cieszę się jednak, że pozwolę książce znaleźć jej prawdziwą publiczność. Bardzo pocieszającym aspektem publikowania A Writer Prepares teraz, a nie dwadzieścia pięć lat temu, jest to, że o wiele mniej zależy mi na jej odbiorze.