Pigmalion: Sztuka George'a Bernarda Shawa

Opinie czytelników

Opinie użytkowników na temat „Pigmaliona” podkreślają jego mocne strony jako klasycznej sztuki z bogatym rozwojem postaci i komentarzem społecznym, jednocześnie kontrastując ją z musicalem „My Fair Lady”. Recenzenci doceniają wzmocnienie pozycji Elizy Doolittle i krytykę klasy społecznej w sztuce, ale niektórzy zauważają przestarzałe dialogi i wady postaci, które zmniejszają zaangażowanie. Ogólnie rzecz biorąc, recenzenci uważają książkę za przyjemną i wartościową, szczególnie ze względu na jej kontekst historyczny i głębię literacką.## Niektóre postacie są postrzegane jako niesympatyczne lub wadliwe, co utrudnia nawiązanie relacji ## # Dialogi mogą wydawać się przestarzałe lub rozproszone ## # Niektóre wydania mogą mieć brakujące sceny lub błędy w druku, co prowadzi do nieporozumień ## # Różnice w stosunku do musicalu mogą rozczarować fanów oczekujących romantycznego rozwiązania ## # Niektóre wydania mogą nie mieć odpowiednich odstępów i formatowania, co utrudnia czytanie.

-

-

(na podstawie 413 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Pygmalion: A play by George Bernard Shaw

Zawartość książki:

Pygmalion to sztuka George'a Bernarda Shawa, nazwana na cześć greckiej postaci mitologicznej. Po raz pierwszy została zaprezentowana na scenie w 1913 roku.

W starożytnej mitologii greckiej Pigmalion zakochał się w jednej ze swoich rzeźb, która następnie ożyła. Ogólna idea tego mitu była popularnym tematem dla angielskich dramaturgów epoki wiktoriańskiej, w tym jednego z wpływów Shawa, W. S. Gilberta, który napisał udaną sztukę opartą na tej historii zatytułowaną Pigmalion i Galatea, która została po raz pierwszy zaprezentowana w 1871 roku. Shaw znał również burleskową wersję Galatea, or Pygmalion Reversed. Sztuka Shawa była wielokrotnie adaptowana, przede wszystkim jako musical My Fair Lady i jego wersja filmowa.

Shaw wspomniał, że postać profesora Henry'ego Higginsa została zainspirowana przez kilku brytyjskich profesorów fonetyki: Alexander Melville Bell, Alexander J. Ellis, Tito Pagliardini, ale przede wszystkim zrzędliwy Henry Sweet.