Jak złodziej w biały dzień - władza w erze postludzkości

Opinie czytelników

Książka ta przedstawia wnikliwą krytykę współczesnej polityki, kapitalizmu i kwestii kulturowych przez Slavoja Zizka, nasycając dyskurs filozoficzny odniesieniami kulturowymi i humorem. Podczas gdy wielu recenzentów chwali zdolność Zizka do kwestionowania norm i oferowania świeżych perspektyw, zauważają oni, że jego teksty mogą być gęste i złożone, co czyni je mniej przystępnymi dla zwykłych czytelników. Jakość publikacji również spotkała się z krytyką.

⬤ Wciągająca i szeroka krytyka społeczna i kulturowa współczesnych zagadnień.
⬤ Wykorzystanie kultury popularnej do wyjaśnienia złożonych tematów.
⬤ Istotne spostrzeżenia na temat obecnego klimatu politycznego i struktur ekonomicznych.
⬤ Prowokujące do myślenia argumenty, które podważają ideologie głównego nurtu.
⬤ Humor Zizka sprawia, że gęsty materiał staje się bardziej przystępny.

⬤ Gęsty i złożony styl pisania, który może dezorientować zwykłych czytelników.
⬤ Sporadyczne rozbieżności i mętne argumenty.
⬤ Słaba jakość publikacji z małą czcionką i trudnym do odczytania drukiem.
⬤ Niektórzy recenzenci uważają, że jego argumentom brakuje jasności co do możliwych do zastosowania rozwiązań.
⬤ Żargonowy język może zrazić do niego zwykłych odbiorców.

(na podstawie 21 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Like A Thief In Broad Daylight - Power in the Era of Post-Humanity

Zawartość książki:

W naszym nowym, wspaniałym świecie Big Tech praca jest zautomatyzowana, a pieniądze rozpływają się w powietrzu. Co będzie dalej, gdy globalny kapitalistyczny gmach się rozpadnie? Slavoj Žižek pokazuje, że odpowiedź już wkrada się w pole widzenia, niczym złodziej w biały dzień. To, co musimy zrobić, to obudzić się i to zobaczyć.

„W świecie zdeterminowanym, by zmiażdżyć nadzieję na radykalną zmianę, gdzie moralne zepsucie pozuje na pragmatyzm, a systemowy ucisk na nową wolność, znakomita nowa książka Slavoja Žižka służy ludzkości w sposób, w jaki może to zrobić tylko autentyczna filozofia” Yanis Varoufakis.

„Elvis teorii kultury” New Statesman.

„Mistrz kontrintuicyjnej obserwacji” New Yorker.