Dysproporcje

Opinie czytelników

Recenzje prezentują mieszane spojrzenie na książkę, podkreślając jej złożoność i krytykując zaangażowanie Zizka w innych filozofów. Podczas gdy niektórzy czytelnicy uważają ją za zrozumiałą i przyjemną, inni krytykują Zizka za błędną interpretację kluczowych argumentów jego współczesnych.

Książka jest wciągająca i przyjemna, łatwa do zrozumienia dla niektórych czytelników. Zawiera wnikliwe refleksje i filozoficzną głębię, szczególnie dla fanów twórczości Zizka. Niektórzy czytelnicy doceniają wymagającą naturę tekstu i wgląd w jego złożoność.

Książka jest opisywana jako gęsta i „brutalna”, co może być zniechęcające dla niektórych czytelników. Pojawiają się krytyczne uwagi dotyczące zrozumienia przez Zizka pracy Roberta Brandoma, sugerujące, że może on błędnie interpretować lub nadmiernie upraszczać kluczowe argumenty. Niektórzy uważają, że książka jest mylącą mieszanką różnych stylów pisania Zizka.

(na podstawie 9 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Disparities

Zawartość książki:

Koncepcja rozbieżności od dawna jest tematem obsesji i sporów filozofów, ale Slavoj Zizek twierdzi, że to, co rozbieżność i negatywność mogą oznaczać, mogą oznaczać i powinny oznaczać dla nas i naszego życia, nigdy nie było przedmiotem gorętszej debaty. Disparities bada współczesne „negatywne” filozofie od plastyczności Catherine Malabou, abiekcji Julii Kristevej i samoświadomości Roberta Pippina do Boga teologii negatywnej, nowych realizmów i posthumanizmu i rysuje pod nimi radykalną linię.

Zamiast nawiązywać dialog z tymi innymi ideami rozbieżności, Slavoj Zizek chce ustanowić zdecydowane odejście, zupełnie inną ideę rozbieżności opartą na wyobrażeniowym materializmie dialektycznym. Ta koncepcja rozerwania tego, co było wcześniej, opiera się na prowokacyjnym odczytaniu tego, jak filozofowie mogą, jeśli są uczciwi, angażować się w siebie nawzajem.

Slavoj Zizek zapożycza pogląd Alaina Badiou, że prawdziwa idea to ta, która dzieli. Radykalnie odchodząc od wcześniejszych sformułowań negatywności i rozbieżności, Zizek stosuje nowy rodzaj negatywności: mianowicie twierdząc, że kiedy filozof ma do czynienia z innym filozofem, jego lub jej postawa nigdy nie jest dialogiem, ale podziałem, rysowaniem linii oddzielającej prawdę od fałszu.