A morze nigdy nie jest pełne: Wspomnienia, 1969-

Opinie czytelników

Książka Elie Wiesela „A morze nigdy nie jest pełne” cieszy się dużym uznaniem za przejmującą opowieść, głębokie refleksje i zdolność autora do przekazywania ludzkich doświadczeń i moralnych lekcji wyciągniętych z Holokaustu i jego życia. Czytelnicy doceniają jego miłość do słów, bogatą narrację i wgląd zarówno w kwestie osobiste, jak i globalne. Jednak niektórzy krytykują książkę za upuszczanie nazwisk, postrzegany egoizm i brak perspektywy na szersze ludzkie cierpienie, sugerując, że Wiesel koncentruje się zbyt wąsko na żydowskich doświadczeniach podczas Holokaustu.

Głęboki i poruszający tekst, który oferuje wgląd w ból, radość i odpowiedzialność.

Głębokie uznanie dla języka i opowiadania historii.

(na podstawie 19 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

And the Sea Is Never Full: Memoirs, 1969-

Zawartość książki:

Gdy rozpoczyna się ten ostatni tom jego poruszających i odkrywczych wspomnień, Elie Wiesel ma czterdzieści lat i jest pisarzem o międzynarodowej renomie. Zdeterminowany, by aktywniej wypowiadać się zarówno w imieniu ocalałych z Holokaustu, jak i osób pozbawionych praw obywatelskich na całym świecie, stawia sobie wyzwanie: "Stanę się bojownikiem.

Będę nauczać, dzielić się, dawać świadectwo. Ujawnię i spróbuję złagodzić samotność ofiar". Czyni słowa swoją bronią, a na tych stronach przeżywamy wraz z nim jego nieustające bitwy.

Widzimy, jak spotyka się ze światowymi przywódcami i podróżuje do regionów rządzonych przez wojnę, dyktaturę, rasizm i wykluczenie, aby zaangażować się w najbardziej palące kwestie dnia.

Widzimy go w Związku Radzieckim broniącego prześladowanych Żydów i dysydentów; w RPA walczącego z apartheidem i wspierającego wstąpienie Mandeli na tron; w Kambodży i Bośni, wzywającego świat do stawienia czoła okrucieństwom; w obozach dla uchodźców w Albanii i Macedonii jako wysłannika prezydenta Clintona. Gani Ronalda Reagana za jego wizytę na niemieckim cmentarzu wojskowym w Bitburgu.

Wspiera Lecha Wałęsę, ale kwestionuje niektóre jego poglądy. Konfrontuje się z Francois Mitterrandem w sprawie fałszywego przedstawienia jego działalności we Francji Vichy. Walczy z negacjonistami Holokaustu.

Dołącza do dziesiątek tysięcy młodych Austriaków demonstrujących przeciwko odradzającemu się faszyzmowi w ich kraju. Otrzymuje Pokojową Nagrodę Nobla. Przez to wszystko Wiesel pozostaje głęboko związany ze swoim ukochanym Izraelem, jego przywódcami i narodem, i ubolewa nad jego wewnętrznymi konfliktami.

Opowiada o zakulisowych wydarzeniach, które doprowadziły do powstania Muzeum Holokaustu w Waszyngtonie. Dzieli się uczuciami wywołanymi powrotem do Auschwitz, wspomnieniami o Icchaku Rabinie i wspomnieniami o własnej zaginionej rodzinie.

To wspaniały finał historycznych wspomnień.