Stephen Decatur i Oliver Hazard Perry: Życie i kariera najsłynniejszych amerykańskich oficerów marynarki wojennej podczas wojny 1812 roku

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 11 głosach.

Oryginalny tytuł:

Stephen Decatur and Oliver Hazard Perry: The Lives and Careers of America's Most Famous Naval Officers during the War of 1812

Zawartość książki:

*Zawiera zdjęcia.

*Zawiera bibliografię.

"Spotkaliśmy wroga i jest nasz". - Oliver Hazard Perry.

Wojna 1812 roku, wciśnięta między rewolucję a wojnę secesyjną, jest jednym z zapomnianych amerykańskich konfliktów, a jej patowa natura (która nie rozwiązała praktycznie żadnego z celów wojennych żadnej ze stron) sprawiła, że często jest ona traktowana jedynie pobieżnie. Wielka Brytania, jako przywódca kilku koalicji konserwatywnych krajów europejskich próbujących odizolować i stłumić rewolucyjnego ducha i ambicje Napoleona, była w stanie wojny z Francją niemal nieprzerwanie od 1792 roku. Pod rządami prezydenta Thomasa Jeffersona (1801-1809) i Jamesa Madisona (1809-1817) Stany Zjednoczone próbowały obrać kurs, który uchroniłby je przed wciągnięciem do europejskiej wojny i obronił ich neutralność na pełnym morzu. Jednak zarówno Wielka Brytania, jak i Francja chciały zaszkodzić ekonomicznie drugiej stronie, trzymając towary z dala od rąk wroga. W związku z tym nie przestrzegały wiernie praw narodów neutralnych. Rząd brytyjski w 1807 roku wydał "Rozkazy w Radzie", które wymuszały blokadę morską przeciwko Francji, a w obliczu braku marynarzy do obsadzenia Królewskiej Marynarki Wojennej, Wielka Brytania czuła się również usprawiedliwiona w zatrzymywaniu, a czasem ostrzeliwaniu statków pływających pod amerykańską banderą w imię zatrzymania zbiegłych brytyjskich marynarzy.

Inną główną przyczyną wojny był niepokój na północno-zachodniej granicy, gdzie Brytyjczycy w Kanadzie wspierali opór Indian wobec amerykańskiego osadnictwa. Tak zwani "jastrzębie wojny" z tego regionu w Kongresie naciskali na wypowiedzenie wojny. Niektórzy mieli nadzieję, że wojna nie tylko powstrzyma grabieże Indian, ale także wyeksmituje Brytyjczyków z Kanady i doprowadzi do zakończenia niektórych niedokończonych spraw z rewolucji amerykańskiej, a mianowicie przyłączenia Kanady do Stanów Zjednoczonych.

Amerykanie mieli niewiele rzeczy do świętowania podczas wojen barbarzyńskich i wojny 1812 roku, ale jedną z nich był rosnący prestiż amerykańskiej marynarki wojennej, a wśród tych, którzy odegrali kluczową rolę w jej rozwoju, niewielu było tak wpływowych jak Stephen Decatur Jr. Decatur miał wpływ na prawie każdą wojnę, w której walczyła Ameryka od lat 80. XVII wieku do swojej śmierci w 1820 roku, a jego sława sprawiła, że już za życia był stałym elementem elity Waszyngtonu. Podobnie jak w przypadku Johna Paula Jonesa podczas rewolucji amerykańskiej, działalność Decatura pomogła natychmiast skojarzyć jego nazwisko z sukcesem raczkującego kraju na morzu.

Jedno z jedynych znaczących zwycięstw Amerykanów w wojnie 1812 roku miało miejsce w bitwie nad jeziorem Erie we wrześniu 1813 roku, a akcja ta uczyniła Olivera Hazarda Perry'ego, weterana wojen barbarzyńskich i dowódcę USS Lawrence, legendą, której imię przetrwało ponad 200 lat. Perry odegrał tak ważną rolę w zwycięstwie, że brytyjski historyk C.S. Forester zauważył, że "Amerykanie mieli tyle szczęścia, że Lawrence wciąż posiadał łódź, która mogła unosić się na wodzie, co to, że Perry nie został trafiony". Jako jedna z największych bitew morskich wojny, wyniki oznaczały, że Ameryka utrzymała kontrolę nad jeziorem Erie, ważnym miejscem, z którego mogli odzyskać Detroit i być lepiej przygotowani do konfrontacji z Brytyjczykami i konfederacją przywódcy Shawnee Tecumseha. Ze swojej strony Perry na zawsze zostanie zapamiętany jako "Bohater Jeziora Erie", nawet jeśli on i jego rodak, kapitan Jesse Elliot, będą spierać się o swoje działania podczas bitwy do końca życia Perry'ego.

Perry otrzymał Złoty Medal Kongresu i podziękowania Kongresu za zmuszenie do kapitulacji całej brytyjskiej eskadry, co zdarzyło się po raz pierwszy w historii, ale nie miał zbyt wiele czasu, by się tym cieszyć. Walczył w drugiej wojnie barbarzyńskiej w 1815 roku, ale zmarł na żółtą febrę podczas misji w Wenezueli w 1819 roku. Mimo że w chwili śmierci miał zaledwie 34 lata, był jednym z najsłynniejszych bohaterów wojskowych w historii młodego narodu i od tamtej pory jest upamiętniany niezliczonymi pomnikami w całej Ameryce.