Amerykańskie szlaki ekspansji na zachód: Historia i dziedzictwo najsłynniejszych szlaków na zachód w XIX wieku

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 4 głosach.

Oryginalny tytuł:

America's Westward Expansion Trails: The History and Legacy of the 19th Century's Most Famous Routes to the West

Zawartość książki:

*Zawiera zdjęcia.

*Zawiera fragmenty współczesnych relacji.

*Zawiera bibliografię do dalszej lektury.

Ekspedycja Lewisa i Clarka, niezależnie od jej zasług jako wyczynu eksploracyjnego, była również pierwszym nieśmiałym roszczeniem Stanów Zjednoczonych do rozległego wnętrza i zachodniego wybrzeża Ameryki Północnej. Zapoczątkowała ona wielki ruch na zachód, który rozpoczął się niemal natychmiast wraz z pierwszą komercyjną wyprawą lądową sfinansowaną przez Pacific Fur Company Johna Jacoba Astora i był kontynuowany wraz z utworzeniem Szlaku Oregońskiego i Szlaku Kalifornijskiego.

Ruch Amerykanów na zachód w XIX wieku był jedną z największych i najbardziej konsekwentnych migracji w historii, a tak się złożyło, że ścieżki były formalizowane i wchodziły w życie w okolicach czasu odkrycia złota na ziemiach, które stały się Kalifornią w styczniu 1848 roku. Położone tysiące mil od ówczesnych centrów władzy na Wschodnim Wybrzeżu, ogłoszenie to nastąpiło na miesiąc przed zakończeniem wojny meksykańsko-amerykańskiej, a wśród nielicznych Amerykanów, którzy znajdowali się w tym czasie w pobliżu regionu, wielu z nich było żołnierzami armii, którzy brali udział w wojnie i stacjonowali tam w garnizonie. San Francisco nadal było najbardziej znane jako hiszpańska placówka wojskowa i misyjna w epoce kolonialnej, a tylko kilkaset osób nazywało je domem. Niepodległość Meksyku i posiadanie przez niego tych ziem nastąpiło zaledwie pokolenie wcześniej.

Najbardziej znanym jest Szlak Oregoński, który nie był pojedynczym szlakiem, ale siecią ścieżek, które zaczynały się w jednym z czterech punktów "odskoczni". Wschodnia część Szlaku Oregońskiego, która biegła wzdłuż rzeki Missouri przez Kansas, Nebraskę i Wyoming, była współdzielona przez ludzi podróżujących Szlakiem Kalifornijskim, Bozemana i Mormona. Szlaki te rozgałęziały się w różnych punktach, a Szlak Kalifornijski odchodził od Szlaku Oregońskiego w Fort Hall w południowym Idaho. Stamtąd Szlak Oregoński przemieszczał się na północ, wzdłuż rzeki Snake, a następnie przez Góry Błękitne do fortu Walla Walla. Stamtąd podróżnicy przemierzali prerię, zanim dotarli do misji metodystów w The Dalles, która z grubsza oznaczała koniec szlaku.

Tak się złożyło, że wiele z tych ścieżek zostało sformalizowanych i weszło do użytku mniej więcej w czasie, gdy złoto zostało odkryte na ziemiach, które stały się Kalifornią w styczniu 1848 roku. Położone tysiące mil od ówczesnych centrów władzy kraju na Wschodnim Wybrzeżu, ogłoszenie to nastąpiło na miesiąc przed zakończeniem wojny meksykańsko-amerykańskiej, a wśród nielicznych Amerykanów, którzy znajdowali się w tym czasie w pobliżu regionu, wielu z nich było żołnierzami armii, którzy brali udział w wojnie i stacjonowali tam w garnizonie. San Francisco nadal było najbardziej znane jako hiszpańska placówka wojskowa i misyjna w epoce kolonialnej, a tylko kilkaset osób nazywało je domem. Niepodległość Meksyku i posiadanie przez niego tych ziem nastąpiło zaledwie pokolenie wcześniej.

Ogłoszenie złota przyniosło napływ około 90 000 "czterdziestu górników" do regionu w 1849 roku, pochodzących z innych części Ameryki, a nawet tak odległych jak Azja. Szacuje się, że w ciągu następnych kilku lat do Kalifornii przybyło około 300 000 ludzi, którzy niebezpiecznie przemierzali tysiące mil w nadziei na zdobycie fortuny, a w ciągu kilku miesięcy populacja San Francisco eksplodowała, czyniąc z niego jedno z pierwszych miast górniczych, które naprawdę wyrosły na Zachodzie. Był to schemat, który powtarzał się na całym Zachodzie za każdym razem, gdy dokonywano odkrycia minerałów, od południowego zachodu i Tombstone po Dakoty i Deadwood.

Podczas gdy wielu romantycznie spogląda wstecz na różne szlaki z biegiem czasu, XIX-wieczni Amerykanie byli zbyt szczęśliwi i chętni, aby Kolej Transkontynentalna pomogła im przyspieszyć podróż na zachód i sprawiła, że szlaki lądowe stały się przestarzałe. Ta książka bada, w jaki sposób ścieżki zostały wykute, ludzi najbardziej za nie odpowiedzialnych i najsłynniejsze wydarzenia związane z historią szlaków.