Ocena:
Książka „Siddhartha” Hermanna Hessego to głęboka eksploracja samopoznania i oświecenia, bogata w filozofię buddyjską. Chociaż wielu czytelników uważa ją za pięknie napisaną i głęboko inspirującą, istnieją pewne obawy dotyczące tłumaczeń, szczególnie w wydaniu Kindle, które zostało skrytykowane za literówki i słabe sformułowania.
Zalety:⬤ Piękny, poetycki tekst bogaty w obrazy.
⬤ Głębokie filozoficzne spostrzeżenia, które inspirują do refleksji i samopoznania.
⬤ Wciągająca narracja ilustrująca kluczowe buddyjskie koncepcje i rozwój osobisty.
⬤ Wielu czytelników uznało ją za powiązaną i mającą zastosowanie w ich własnym życiu, często powracając do zawartych w niej lekcji.
⬤ Tematy oświecenia zawarte w książce rezonują z szeroką publicznością, czyniąc ją pocieszającą dla tych, którzy szukają sensu.
⬤ Problemy z jakością tłumaczeń, zwłaszcza w wydaniu Kindle, prowadzące do literówek i niezręcznych sformułowań.
⬤ Niektórzy czytelnicy stwierdzili, że tempo jest powolne lub monotonne, co pogorszyło ich wrażenia z lektury.
⬤ Styl prozy może stanowić wyzwanie, z długimi zdaniami i niespójnościami gramatycznymi.
⬤ Niektóre fragmenty historii mogą wydawać się nieodpowiednie dla młodszych czytelników.
(na podstawie 1862 opinii czytelników)
Siddhartha to powieść Hermanna Hessego, która opowiada o duchowej podróży hinduskiego mężczyzny o imieniu Siddhartha w czasach Buddy. Książka, dziewiąta powieść Hessego (1922), została napisana w języku niemieckim, w prostym, mocnym i lirycznym stylu.
Została opublikowana w Stanach Zjednoczonych w 1951 roku i stała się wpływowa w latach sześćdziesiątych. Hesse zadedykował Siddharthę Romainowi Rollandowi i Wilhelmowi Gundertowi. Historia zaczyna się od namalowania obrazu Siddharthy jako idealnego syna: inteligentnego, wysportowanego, posłusznego i przystojnego.
Jednak w końcu dostrzega ograniczenia życia bramina i opuszcza swój dom, aby dołączyć do ascetów wraz ze swoim towarzyszem Govindą.
Obaj wyruszają w poszukiwaniu oświecenia. Przekonawszy się o ograniczeniach ascezy, wyruszają na spotkanie z Buddą.
Govinda jest natychmiast pod wrażeniem i przyjmuje schronienie Buddy. Siddhartha szanuje oświecenie Buddy, ale zdaje sobie sprawę, że żadna nauka, nawet Buddy, nie może uchwycić oświecenia. Druga połowa książki zaczyna się od tego, że Siddhartha imponuje pięknej, bogatej kurtyzanie.
Ona załatwia mu pracę, aby mógł sobie pozwolić na piękne rzeczy, które zrobią na niej wrażenie. Początkowo postrzega to jako zabawę dla dzieci, ale ostatecznie zostaje wciągnięty w handel, picie i hazard kupieckiego życia. Ponownie wyjeżdża do lasu.
Po osiedleniu się w miłym życiu, dzieląc obowiązki przewoźnika promowego z mądrym przyjacielem, Siddhartha dowiaduje się, że spłodził syna. Próbuje wychować chłopca w tym prostym życiu, ale chłopiec jest sfrustrowany i wraca do miasta.
Siddhartha w końcu odczuwa smutek miłości, co prowadzi do głębokiego współczucia dla wszystkich swoich bliźnich.
