Pięciu dobrych cesarzy: Historia Imperium Rzymskiego za panowania Nerwy, Trajana, Hadriana, Antoninusa Piusa i Marka Aureliusza

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 4 głosach.

Oryginalny tytuł:

The Five Good Emperors: The History of the Roman Empire during the Reigns of Nerva, Trajan, Hadrian, Antoninus Pius, and Marcus Aurelius

Zawartość książki:

*Zawiera zdjęcia

*Zawiera zasoby online i bibliografię do dalszego czytania

„Ze studiowania tej historii możemy również dowiedzieć się, jak należy ustanowić dobry rząd; bo podczas gdy wszyscy cesarze, którym udało się objąć tron z urodzenia, z wyjątkiem Tytusa, byli źli, wszyscy byli dobrzy, którzy odnieśli sukces przez adopcję, jak w przypadku pięciu od Nerwy do Marka. Ale gdy tylko imperium ponownie spadło na spadkobierców z urodzenia, jego ruina rozpoczęła się ponownie... Tytus, Nerva, Trajan, Hadrian, Antoninus i Marek nie potrzebowali kohort pretoriańskich ani niezliczonych legionów, aby ich strzec, ale byli bronieni przez własne dobre życie, dobrą wolę swoich poddanych i przywiązanie senatu. „ - Niccolo Machiavelli

„Gdyby ktoś został wezwany do ustalenia okresu w historii świata, w którym stan rasy ludzkiej był najbardziej szczęśliwy i pomyślny, bez wahania wymieniłby ten, który upłynął od śmierci Domicjana do wstąpienia Kommodusa. „ - Edward Gibbon

„Pięciu dobrych cesarzy”, odniesienie do pięciu cesarzy, którzy rządzili Imperium Rzymskim w latach 96-180 n.e. (Nerwy, Trajana, Hadriana, Antoninusa Piusa i Marka Aureliusza), było terminem po raz pierwszy ukutym przez Machiavellego, a później przyjętym i spopularyzowanym przez historyka Edwarda Gibbona, który powiedział, że pod rządami tych ludzi Imperium Rzymskie »było rządzone przez absolutną władzę pod przewodnictwem mądrości i cnoty«. ”

Ten okres 84 lat jest powszechnie uważany za szczytowy punkt Cesarstwa Rzymskiego, przynajmniej po Auguście, ale to, co jest niepewne i jest przedmiotem trwającej debaty, to to, czy pięciu cesarzy było osobiście odpowiedzialnych za sytuację i towarzyszący jej dobrobyt w całym imperium w tym czasie, czy też byli oni po prostu beneficjentami Pax Romana, zainaugurowanego przez Augusta na początku I wieku n.e.. Innymi słowy, historycy zastanawiali się, czy ktokolwiek sprawujący władzę w tamtych latach cieszyłby się takimi samymi nagrodami.

Opis tych władców jako „dobrych” jest również kwestią interpretacji, a niektórzy uczeni sugerują, że byli oni „dobrzy” tylko w porównaniu z poprzednim cesarzem (Domicjanem) i cesarzem, który nastąpił po Marku Aureliuszu (Kommodusie). Obaj byli okropnymi władcami pod każdym względem, przez co ich bliscy współcześni wyglądali jeszcze lepiej.

Niezależnie od tego, jasne jest, że era Pięciu Dobrych Cesarzy była erą niezrównanego sukcesu i bogactwa, a powody, dla których Rzym osiągnął swój zenit w tym czasie, są warte zbadania. Być może najbardziej godne uwagi jest to, że żaden z tych pięciu cesarzy nie był krewnym - podczas gdy dwaj ostatni są często nazywani Antoninami, w rzeczywistości nie byli spokrewnieni inaczej niż przez adopcję, co samo w sobie może stanowić przynajmniej część odpowiedzi na pytanie, dlaczego ten konkretny okres był tak wspaniały.

Te 84 lata były również świadkami imponującego wzrostu wielkości Imperium Rzymskiego. Nowe nabytki rozciągały się od północnej Brytanii po Arabię, Mezopotamię i Dację. Co więcej, istniejące posiadłości zostały skonsolidowane, a obrona imperium poprawiła się w porównaniu z tym, co było wcześniej. Szereg krajów, które były państwami klienckimi, stało się w pełni zintegrowanymi prowincjami, a nawet w Italii przeprowadzono reformy administracyjne, które przyniosły dalsze bogactwo. W całym imperium polityka romanizacji okazała się skuteczna, przynajmniej pod względem wprowadzenia wspólnego języka, umożliwienia wzrostu standardów życia i stworzenia systemu politycznego minimalizującego wewnętrzne konflikty.

Mimo to, według niektórych naukowców, sukces tych władców w centralizacji administracji imperium, choć niewątpliwie przyniósł ogromne korzyści, zasiał również ziarno późniejszych problemów. W końcu, jak udowodniło wielu rzymskich cesarzy, od Kaliguli i Nerona po Kommodusa, podejście imperium do rządzenia opierało się na umiejętnościach władcy. Gdy do władzy dochodzili niekompetentni lub obłąkani cesarze, cały gmach upadał.