Napoleon's Grande Arme: Historia i dziedzictwo armii francuskiej podczas wojen napoleońskich

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 3 głosach.

Oryginalny tytuł:

Napoleon's Grande Arme: The History and Legacy of the French Army during the Napoleonic Wars

Zawartość książki:

*Zawiera zdjęcia.

*Zawiera bibliografię do dalszej lektury.

Prawie 50 lat po tym, jak Napoleon zdobył swoje Waterloo, generałowie na Zachodzie nadal studiowali jego taktykę i angażowali swoje armie w taki sam sposób, w jaki walczyły w epoce napoleońskiej. Pomimo postępu w technologii wojskowej i pojawienia się transportu kolejowego, które sprawiły, że wojna obronna stała się bardziej skuteczna, uznani geniusze wojskowi, tacy jak Robert E. Lee, wykorzystywali ataki z flanki i szarże piechoty przeciwko przewadze liczebnej, aby odnieść decydujące zwycięstwa, i dopiero podczas I wojny światowej koncepcje nowoczesnej wojny sprawiły, że epoka napoleońska z początku XIX wieku stała się przestarzała.

Dla tych, którzy zastanawiają się, dlaczego generałowie nadal stosowali taktykę z epoki napoleońskiej, nawet gdy technologia zmieniła pole bitwy, bitwa pod Austerlitz może stanowić najlepszą odpowiedź. Napoleon jest uważany za jednego z największych generałów w historii, a Austerlitz było jego największym zwycięstwem. W 1805 roku Wielka Brytania, Austria i Rosja sprzymierzyły się, tworząc Trzecią Koalicję przeciwko Francuzom, a siły Trzeciej Koalicji składały się z armii Austrii i Rosji, a Wielka Brytania zapewniała wsparcie morskie, a także swoje siły finansowe. Napoleon pokonał i w większości zniszczył armię austriacką w październiku pod Ulm, zanim zdołała połączyć się z Rosjanami, przygotowując grunt pod bitwę pod Austerlitz, która miała być kulminacją wojny przeciwko Trzeciej Koalicji jako całości na początku grudnia. Pomimo miażdżącego zwycięstwa pod Ulm, francuska armia Napoleona nadal miała znaczną przewagę liczebną pod Austerlitz nad połączoną armią rosyjsko-austriacką w bitwie, która stała się również znana jako bitwa trzech cesarzy.

Wrogowie Napoleona twierdzili, że był on wart 50 000 ludzi w polu, ale prawda jest taka, że nie był on w stanie zdominować Europy w pojedynkę. W rzeczywistości podwładni i żołnierze pod jego dowództwem uczestniczyli w kilku najsłynniejszych bitwach w historii i wyznaczyli kierunek wzrostu i upadku Napoleona.

Francuska armia, która stała się znana jako Wielka Armia, istniała przez zaledwie 10 lat, od 1805 do 1815 roku, a pytanie, co takiego było w tej armii, że pozwoliło jej odnieść tak wiele znaczących zwycięstw i przetrwać porażki, które zniszczyłyby mniejsze armie, od tamtej pory fascynuje historyków i pisarzy. W końcu pod względem wyposażenia, broni i taktyki na polu bitwy niewiele odróżniało Grande Arm e od innych europejskich armii na początku XIX wieku, ale w bitwach takich jak Austerlitz (1805), Jena-Auerstedt (1806) i Wagram (1809) odniosła oszałamiające zwycięstwa, często przeciwko liczebnie lepszym wrogom. Żaden pojedynczy czynnik nie jest w stanie wyjaśnić tych zwycięstw, które można przypisać połączeniu wysokiego morale, prawdziwie egalitarnego podejścia do awansu z szeregów, radykalnej organizacji armii i natchnionego przywództwa Napoleona, które w połączeniu sprawiły, że Wielka Armia była praktycznie niepokonana przez kilka pierwszych lat swojego istnienia.

Choć wszystkie te bitwy były godne uwagi, Waterloo jest najsłynniejszą bitwą w historii nowożytnej, jeśli nie w całej historii, i słusznie. Zebrawszy armię liczącą 100 000 ludzi, Napoleon pomaszerował do dzisiejszej Belgii, zamierzając wepchnąć swoje siły między nacierającą armię brytyjską pod dowództwem księcia Wellingtona i siły pruskie pod dowództwem marszałka Bluchera. Był to rodzaj śmiałej strategii, którą tylko Napoleon mógł zrealizować, podobnie jak w takich miejscach jak Jena i Austerlitz. Pod Waterloo skończyło się to jednak katastrofalnie, ponieważ armie Napoleona nie były w stanie wyprzeć Wellingtona i nie były w stanie powstrzymać Prusaków przed połączeniem się z Brytyjczykami. Bitwa zakończyła się prawie 60% stratami Francuzów, końcem panowania Napoleona i zmianą mapy Europy. Mówiąc prościej, kolejne 200 lat historii Europy można prześledzić wstecz do wyniku bitwy z 1815 roku.