Let Me Tell You What I Mean

Opinie czytelników

Recenzje podkreślają mistrzowski styl pisania Joan Didion i ponadczasowość jej esejów, czyniąc je wciągającymi i prowokującymi do myślenia. Niektórzy czytelnicy uważali jednak, że niektórym esejom brakowało ostrości oczekiwanej od Didion.

Czytelnicy chwalą wnikliwe pisanie Didion, jasność i unikalne spojrzenie na współczesne kwestie. Jej eseje są uważane za ponadczasowe, a wielu docenia wnikliwe refleksje na różne tematy. Zbiór polecany jest zarówno początkującym czytelnikom, jak i aspirującym pisarzom.

Niektóre eseje były postrzegane jako mniej wciągające lub nudne, zwłaszcza artykuł o Marcie Stewart. Kilku czytelników stwierdziło, że książka jest zbyt krótka i nie jest niezbędnym tomem, sugerując, że może nie reprezentować w zadowalający sposób całego dorobku Didion.

(na podstawie 71 opinii czytelników)

Zawartość książki:

NEW YORK TIMES BESTSELLER - Od jednej z naszych najbardziej kultowych i wpływowych pisarek, wielokrotnie nagradzanej autorki Roku magicznego myślenia, ponadczasowa kolekcja, która ujawnia, co stanie się tematami Joan Didion, w tym prasę, politykę, kalifornijskich baronów rabusiów, kobiety i jej własne zwątpienie.

"Niezwykła, trwająca pięć dekad kariera Didion jako dziennikarki, eseistki, powieściopisarki i scenarzystki zapewniła jej poczesne miejsce w amerykańskim kanonie literackim, a dwanaście wczesnych utworów zebranych tutaj podkreśla jej wyjątkowość." - O Magazine.

Dzięki wstępowi autorstwa Hiltona Alsa, te utwory z lat 1968-2000, nigdy wcześniej nie zebrane razem, oferują pouczające spojrzenie na umysł i proces legendarnej postaci. Ukazują one wnikliwe reportaże Joan Didion, jej empatyczne spojrzenie i jej rolę jako "wyrazistego świadka najbardziej upartych i trudnych prawd naszych czasów" ("The New York Times Book Review").

Didion porusza tu różne tematy, począwszy od gazet ("problem nie polega na tym, czy ktoś ufa wiadomościom, ale na tym, czy je znajduje"), przez fantazję o San Simeon, aż po nie dostanie się na Stanford. W "Why I Write" Didion zastanawia się nad samym aktem pisania: "Piszę całkowicie po to, by dowiedzieć się, co myślę, na co patrzę, co widzę i co to oznacza". Od jej podziwu dla zdań Hemingwaya po uznanie, że historia Marthy Stewart jest jedną z tych, "które historycznie zachęcały kobiety w tym kraju, nawet jeśli zagrażały mężczyznom", eseje te są wnikliwie i błyskotliwie obserwowane. Każdy kawałek jest klasyczny dla Didion: przenikliwy, zdumiony i oszałamiająco przewidujący.