Król Dariusz Wielki: Życie i dziedzictwo władcy Imperium Perskiego Achemenidów podczas pierwszej inwazji na Grecję

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 25 głosach.

Oryginalny tytuł:

King Darius the Great: The Life and Legacy of the Achaemenid Persian Empire's Ruler during the First Invasion of Greece

Zawartość książki:

*Zawiera zdjęcia.

*Zawiera fragmenty starożytnych relacji.

*Zawiera bibliografię do dalszego czytania.

Pośrodku równiny we współczesnym Iranie leży zapomniane starożytne miasto: Persepolis. Zbudowane dwa i pół tysiąca lat temu, było znane w swoich czasach jako najbogatsze miasto pod słońcem. Persepolis było stolicą Imperium Perskiego Achemenidów, największego imperium, jakie kiedykolwiek widział świat, ale po jego zniszczeniu zostało w dużej mierze zapomniane na prawie 2000 lat, a życie i osiągnięcia tych, którzy je zbudowali, zostały prawie całkowicie wymazane z historii. Wojska Aleksandra Wielkiego zrównały miasto z ziemią w pijackich zamieszkach z okazji podboju stolicy, po czym czas i piasek pogrzebały je na wieki. Dopiero wykopaliska prowadzone w latach trzydziestych XX wieku pozwoliły po raz pierwszy zbadać wiele reliktów, płaskorzeźb i glinianych tabliczek, które oferują tak wiele informacji o życiu Persów. Dzięki pozostałościom archeologicznym, starożytnym tekstom i pracy nowego pokolenia historyków można dziś zbudować obraz tej niezwykłej cywilizacji i jej stolicy. Chociaż miasto zostało zniszczone, dziedzictwo Persów przetrwało, nawet jeśli w większości pozostają oni zagadką dla Zachodu i nie są tak dobrze rozumiani jak Grecy, Rzymianie czy Egipcjanie. W pewnym sensie Imperium Perskie Achemenidów kryje w sobie jedne z najtrwalszych tajemnic starożytnej cywilizacji.

Rozważając władców tego imperium, dwoma najczęściej wymienianymi są Kserkses, przywódca perskiej inwazji na Grecję, która spowodowała heroiczne poświęcenie Spartan i ich sojuszników pod Termopilami, lub Cyrus Wielki, człowiek, który stworzył Imperium Perskie. Ale Persowie mieli jeszcze jednego krytycznego władcę, a osiągnięcia Cyrusa i porażki Kserksesa nie byłyby możliwe bez niego. Tym królem był ojciec Kserksesa, Dariusz I, najlepiej znany jako Dariusz Wielki.

Dariusz I objął tron po śmierci syna Cyrusa, Kambyzesa II, i choć jego panowanie nie byłoby możliwe bez budowy imperium i podstaw administracyjnych położonych przez Cyrusa Wielkiego przed nim, Dariusz udowodnił, że jest równie godny tego przydomka. Panując przez ponad 35 lat, Dariusz utrzymał kontrolę nad ogromnym imperium perskim pomimo licznych buntów i powstań, a także zdołał wdrożyć reformy i ulepszenia, które ustanowiły złoty wiek imperium. Podążał za przykładem Cyrusa w swojej polityce zagranicznej i sposobie sprawowania władzy, oferując tolerancję i cierpliwość dla różnych kultur i religii, a nawet traktując swoich wrogów sprawiedliwie w większości przypadków. Być może jego ostateczny sukces można zobaczyć najwyraźniej w przejściu władzy pod koniec jego życia. Do tego czasu jego panowanie było długie i stabilne, a choć zmarł z powodu choroby nieco niespodziewanie, jego królestwo było nadal tak mocno ugruntowane, że władza królewska przeszła na jego syna Kserksesa bez żadnych wątpliwości ani wstrząsów. Pod rządami Dariusza Wielkiego imperium osiągnęło swój największy zasięg, rozciągając się od doliny Indusu i Azji Środkowej na wschodzie po Libię i rzekę Dunaj na zachodzie.

Nic dziwnego, że większość zachowanych źródeł dotyczących perskich władców jest dziełem greckich pisarzy, więc nieuniknione było, że Dariusz był przedstawiany w niepochlebnych kategoriach przez tysiące lat. Szczegóły jego inwazji na Grecję stawiają go w roli czarnego charakteru w dramatycznych greckich opowieściach o wojnach grecko-perskich. Jak zwykle, prawda leży znacznie bardziej pośrodku. Kilka osób podjęło się zbadania prawdziwej złożoności jego charakteru, a dzięki tym pracom i kilku starożytnym źródłom, w szczególności Herodotowi, można uzyskać dokładniejszy obraz, nawet jeśli stronniczość greckich relacji nadal zabarwia informacje. W rzeczywistości istnieje bardzo niewiele obiektywnych informacji na temat osobowości i charakteru króla.