Dynastia Sewerów: Historia i dziedzictwo władców starożytnego imperium rzymskiego przed kryzysem imperialnym w Rzymie

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.

Oryginalny tytuł:

The Severan Dynasty: The History and Legacy of the Ancient Roman Empire's Rulers Before Rome's Imperial Crisis

Zawartość książki:

*Zawiera zdjęcia.

*Zawiera starożytne relacje.

*Zawiera zasoby internetowe i bibliografię do dalszego czytania.

"Gdyby ktoś został wezwany do ustalenia okresu w historii świata, w którym stan rasy ludzkiej był najbardziej szczęśliwy i pomyślny, bez wahania wymieniłby ten, który upłynął od śmierci Domicjana do wstąpienia Kommodusa". - Edward Gibbon.

"Pięciu dobrych cesarzy", odniesienie do pięciu cesarzy, którzy rządzili Imperium Rzymskim w latach 96-180 n.e. (Nerwy, Trajana, Hadriana, Antoninusa Piusa i Marka Aureliusza), było terminem po raz pierwszy ukutym przez Machiavellego, a później przyjętym i spopularyzowanym przez historyka Edwarda Gibbona, który powiedział, że pod rządami tych ludzi Imperium Rzymskie "było rządzone przez absolutną władzę pod przewodnictwem mądrości i cnoty". Ten okres 84 lat jest powszechnie uważany za szczytowy punkt Cesarstwa Rzymskiego, przynajmniej po Auguście, ale to, co jest niepewne i jest przedmiotem trwającej debaty, to to, czy pięciu cesarzy było osobiście odpowiedzialnych za sytuację i towarzyszący jej dobrobyt w całym imperium w tym czasie, czy też byli oni po prostu beneficjentami Pax Romana, zainaugurowanego przez Augusta na początku I wieku n.e.. Innymi słowy, historycy zastanawiali się, czy ktokolwiek sprawujący władzę w tamtych latach cieszyłby się takimi samymi nagrodami.

Biorąc to wszystko pod uwagę, według niektórych naukowców, sukces tych władców w centralizacji administracji imperium, choć niewątpliwie przyniósł ogromne korzyści, zasiał również ziarno późniejszych problemów. W końcu, jak udowodniło wielu rzymskich cesarzy, od Kaliguli i Nerona po Kommodusa, podejście imperium do rządzenia opierało się na umiejętnościach władcy. Gdy do władzy dochodzili niekompetentni lub obłąkani cesarze, cały gmach się walił.

Dynastia Sewerów pojawiła się wkrótce po Pięciu Dobrych Cesarzach i również składała się z pięciu cesarzy, którzy rządzili imperium w latach 193-235, z wyjątkiem krótkiego interludium między 217 a 218 rokiem, kiedy Macrinus zasiadł na tronie cesarskim. W porządku chronologicznym była to piątka: Septymiusz Sewer Założyciel (193-211), Karakalla (198-217), Geta (209-211), Elagabalus (218-221) i Aleksander Sewer (222-235). Ich rządy zbiegły się w czasie z okresem w historii Rzymu określanym przez naukowców jako "najwyższy punkt" imperium, ale ten konkretny okres dynastyczny, następujący po niespokojnych latach po rządach syna Marka Aureliusza, Kommodusa, nie spowodował powrotu imperium na wyżyny osiągnięte pod rządami Pięciu Dobrych Cesarzy. Był to okres, w którym nieodłączne słabości systemu cesarskiego zostały zaostrzone, a polityka kolejnych cesarzy utorowała drogę do ery powszechnie znanej jako Rzymski Kryzys Cesarski lub "Czas Chaosu" (235-284).

Historia Sewerów obejmuje wiele wzlotów i upadków, w tym zdolnych i nikczemnych cesarzy, ekspansję i utratę terytorium, wielkie osiągnięcia artystyczne i postęp intelektualny, w połączeniu z najgorszym okrucieństwem, jakiego kiedykolwiek dopuścili się Rzymianie. Sewerowie dobrze radzili sobie również historycznie dzięki swoim następcom, ponieważ 50 lat po zabójstwie Sewera Aleksandra 19 marca 235 r. było powszechnie uważane przez naukowców za jeden z najniższych punktów w historii Cesarstwa Rzymskiego. Sewer Aleksander był ostatnim z cesarzy Sewerów, a kolejne lata kryzysu (235-285) charakteryzowały się serią krótkich rządów, zwykle kończących się gwałtowną śmiercią panującego cesarza. Jednocześnie w tym okresie imperium było nękane przez siły zagrażające ze wszystkich stron. Rzymianie stanęli w obliczu odradzającej się Persji na wschodzie, a także znaczących sił plemion germańskich nad Renem i Gotów wzdłuż Dunaju. Różne konflikty doprowadziły do bezprecedensowej śmierci urzędującego cesarza w bitwie, która miała miejsce w 251 roku z cesarzem Decjuszem, a cesarz Walerian został również schwytany w 260 roku.