Droga do raju

Opinie czytelników

„Droga do raju” Mario Vargasa Llosy bada równoległe życie Flory Tristan, reformatorki społecznej, i jej wnuka Paula Gauguina, malarza. Narracja przeplata się między ich poszukiwaniami osobistych rajów - walką Flory o prawa pracownicze i równość kobiet oraz poszukiwaniem artystycznego spełnienia Gauguina w Polinezji. Chociaż książka zawiera bogate szczegóły historyczne i głębię postaci, otrzymała mieszane recenzje dotyczące stylu narracji, tempa i poziomu zaangażowania.

Powieść zawiera głębokie historyczne spostrzeżenia i złożone portrety postaci. Wiele recenzji chwali umiejętność opowiadania historii przez Vargasa Llosę, jego poetycką prozę i wciągającą naturę poszukiwań bohaterów. Związek między dwoma bohaterami oferuje prowokujące do myślenia podejście do aspiracji i ograniczeń społecznych.

Niektórzy czytelnicy uznali, że struktura narracji jest myląca, a naprzemienne rozdziały między bohaterami postrzegane są jako słabe i chaotyczne. Niektórzy krytycy wspominają o irytujących ingerencjach autora, które utrudniają immersję. Ponadto pojawiły się skargi dotyczące wyraźnych treści i postrzeganej stronniczości wobec Kościoła katolickiego, co doprowadziło do rozczarowania niektórych fanów Vargasa Llosy.

(na podstawie 33 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Way to Paradise

Zawartość książki:

Książka wyróżniona przez New York Timesa.

Flora Trist n, nieślubne dziecko bogatego peruwiańskiego ojca i francuskiej matki, dorasta w ubóstwie i podróżuje do Peru, aby domagać się swojego spadku. Po powrocie w 1844 roku zyskuje sławę jako orędowniczka uciśnionych, podróżując po francuskiej wsi, aby rekrutować członków do swojego Związku Robotniczego.

W 1891 roku wnuk Flory, walczący malarz i uparty wizjoner Paul Gauguin, porzuca żonę i pięcioro dzieci na rzecz życia na Morzach Południowych, gdzie jego marzenia o raju zostają zatrute przez syfilis, dławiące siły francuskiego kolonializmu i chroniczny brak funduszy, choć ma do wyboru nastoletnie tahitańskie kochanki i maluje jedne ze swoich największych dzieł.

Flora zmarła przed narodzinami swojego wnuka, ale ich podróże i obsesje rozwijają się obok siebie w tym podwójnym portrecie, rzadkim studium pasji i ambicji, a także upartego dążenia do wielkości w obliczu choroby i śmierci.