Dariusz Wielki i Kserkses I: Historia achemenidzkich cesarzy perskich, którzy najechali starożytną Grecję

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 19 głosach.

Oryginalny tytuł:

Darius the Great and Xerxes I: The History of the Achaemenid Persian Emperors Who Invaded Ancient Greece

Zawartość książki:

*Zawiera zdjęcia.

*Zawiera fragmenty starożytnych relacji.

*Zawiera spis treści.

Dopiero podczas wykopalisk w latach trzydziestych XX wieku po raz pierwszy można było zbadać wiele reliktów, płaskorzeźb i glinianych tabliczek, które oferują tak wiele informacji o życiu Persów. Dzięki pozostałościom archeologicznym, starożytnym tekstom i pracy nowego pokolenia historyków można dziś zbudować obraz tej niezwykłej cywilizacji i jej stolicy. Chociaż miasto zostało zniszczone, dziedzictwo Persów przetrwało, nawet jeśli w większości pozostają oni zagadką dla Zachodu i nie są tak dobrze rozumiani jak Grecy, Rzymianie czy Egipcjanie. W pewnym sensie Imperium Perskie Achemenidów kryje w sobie jedne z najtrwalszych tajemnic starożytnej cywilizacji.

Rozważając władców tego imperium, dwoma najczęściej wymienianymi są Kserkses, przywódca perskiej inwazji na Grecję, która spowodowała heroiczne poświęcenie Spartan i ich sojuszników pod Termopilami, lub Cyrus Wielki, człowiek, który stworzył Imperium Perskie. Persowie mieli jednak jeszcze jednego ważnego władcę, a osiągnięcia Cyrusa i porażki Kserksesa nie byłyby możliwe bez niego. Tym królem był ojciec Kserksesa, Dariusz I, najlepiej znany jako Dariusz Wielki.

Dariusz I objął tron po śmierci syna Cyrusa, Kambyzesa II, i choć jego panowanie nie byłoby możliwe bez budowy imperium i podstaw administracyjnych położonych przez Cyrusa Wielkiego przed nim, Dariusz okazał się równie godny tego przydomka. Panując przez ponad 35 lat, Dariusz utrzymał kontrolę nad ogromnym imperium perskim pomimo licznych buntów i powstań, a także zdołał wdrożyć reformy i ulepszenia, które ustanowiły złoty wiek imperium. Podążał za przykładem Cyrusa w swojej polityce zagranicznej i sposobie sprawowania władzy, oferując tolerancję i cierpliwość dla różnych kultur i religii, a nawet traktując swoich wrogów sprawiedliwie w większości przypadków.

Być może jego ostateczny sukces można zobaczyć najwyraźniej w przejściu władzy pod koniec jego życia. Do tego czasu jego panowanie było długie i stabilne, a choć zmarł z powodu choroby nieco niespodziewanie, jego królestwo było nadal tak mocno ugruntowane, że władza królewska przeszła na jego syna Kserksesa bez żadnych wątpliwości ani wstrząsów. Pod rządami Dariusza Wielkiego imperium osiągnęło swój największy zasięg, rozciągając się od doliny Indusu i Azji Środkowej na wschodzie po Libię i rzekę Dunaj na zachodzie.

Kserkses pozostaje jednym z najsłynniejszych władców w historii, ponieważ poprowadził drugą wojnę perską przeciwko Grekom. Wojna ta była prawdziwym starciem cywilizacji, a gdyby Persowie zatriumfowali, klasyczne Ateny zostałyby zniszczone, a Grecja nigdy nie stałaby się podstawą kultury rzymskiej i zachodniej. Mówiąc prościej, Zachód w dzisiejszym kształcie mógłby nigdy nie powstać.

Nic dziwnego, że większość zachowanych źródeł dotyczących Kserksesa pochodzi od greckich pisarzy, więc było nieuniknione, że perski król był przedstawiany w niepochlebnych kategoriach przez tysiące lat. Szczegóły jego inwazji na Grecję rzuciły go jako złoczyńcę w dramatycznej greckiej opowieści o tragicznych 300 Spartanach trzymających przełęcz pod Termopilami, a skupienie się na porażce pod Salaminą ugruntowało jego reputację jako porażki, pomimo kolejnych 15 lat udanych rządów po wycofaniu się z greckiego lądu. Chociaż Dzieje Herodota oferują mniej stronniczą relację niż niektóre późniejsze źródła, nadal przedstawiają Kserksesa jako postać tragicznych niepowodzeń, zbyt często słuchającą niewłaściwych doradców i ostatecznie upadającą pod ciężarem własnej pychy. Ta klasyczna postać bohatera tragicznego budzi pewne wątpliwości, ponieważ literacki stereotyp jest niemal zbyt doskonały i sugeruje brak głębi i niuansów, które charakteryzują wszystkie dokładne badania jednostek historycznych.