Clausewitz i Jomini: Życie i dziedzictwo najbardziej wpływowych teoretyków wojskowości epoki nowożytnej

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 13 głosach.

Oryginalny tytuł:

Clausewitz and Jomini: The Lives and Legacies of the Modern Era's Most Influential Military Theorists

Zawartość książki:

*Zawiera zdjęcia.

*Zawiera fragmenty dzieł obu panów.

Carl Philipp Gottfried von Clausewitz zmarł prawie 200 lat temu, ale pozostaje jednym z najważniejszych i najbardziej wpływowych myślicieli wojskowych. Jego nauki łączyły strategię z wiedzą wojskową, tworząc dialektyczne podejście do filozofii prowadzenia wojny, a jego prace są nadal szeroko nauczane w akademiach wojskowych na całym świecie. Niewielu jest starszych dowódców wojskowych, którzy nie znają jego przełomowej książki "O wojnie".

W rzeczywistości, z wyjątkiem Napoleona Bonaparte, żaden człowiek nie miał większego wpływu na taktykę wojskową i strategię XIX-wiecznych działań wojennych niż Clausewitz, pruski żołnierz i teoretyk wojskowości, który podkreślał moralne i polityczne aspekty wojny. W XIX wieku lektura On War była obowiązkowa dla wszystkich studentów i oficerów wojskowych, a podczas amerykańskiej wojny secesyjnej powszechną praktyką wśród generałów było noszenie traktatu Clausewitza i czytanie go, aby pomóc im w strategii i taktyce. On War obejmował każdy możliwy aspekt działań wojennych, wykorzystując historyczne bitwy jako przykłady tego, co należy, a czego nie należy robić. W traktacie omówiono, w jaki sposób przeciwstawne siły oddziałują na siebie i jak nieoczekiwane nowe wydarzenia rozwijające się w "mgle wojny" wymagają szybkich decyzji ze strony czujnych dowódców. W opozycji do Antoine'a-Henriego Jominiego, Jomini twierdził, że wojny nie da się skwantyfikować, przedstawić na wykresach ani zredukować do map i wykresów.

Niewielu ludzi miało większy wpływ na taktykę i strategię wojskową XIX-wiecznej wojny niż Antoine-Henri Jomini, a jednak we wstępie do angielskiego tłumaczenia Sztuki wojny Jominiego z 1947 roku zauważono: "Świat wojskowy, który dziś spala proch strzelniczy na ołtarzu doktryny Clausewitza, prawie zapomniał o Antoine-Henri Jominim". Autor tego wstępu, ppłk J. D. Little z Korpusu Piechoty Morskiej Stanów Zjednoczonych, miał wtedy rację i ma rację do dziś - podczas gdy aforyzmy Clausewitza są nadal używane do wspierania wszystkiego, od działań wojskowych po zarządzanie biznesem, praca jego współczesnego pisarza Jominiego została prawie całkowicie zapomniana.

W epoce napoleońskiej i przez cały XIX wiek sytuacja wyglądała jednak zupełnie inaczej. Jomini był uważany za wybitnego stratega i pisarza swojego pokolenia, podczas gdy Clausewitz był praktycznie nieznany poza sztabem generalnym armii pruskiej. W międzyczasie Clausewitz został uznany za najważniejszego pisarza i analityka strategicznego tego okresu, podczas gdy pisma Jominiego zostały odrzucone i w dużej mierze zignorowane. W rezultacie wielu historyków wojskowości i strategów dopiero niedawno zaczęło rozumieć, jak ważny był Jomini i jak istotne są jego pisma.

Ubolewając nad tym, co stało się z reputacją Jominiego, Little stwierdził: "Żaden człowiek w historii wojny nie wywarł większego wpływu na rozwój nowoczesnych działań wojennych niż Napoleon Bonaparte. Żaden człowiek nie był bardziej odpowiedzialny za wpływ Napoleona niż Antoine-Henri Jomini". I znów, Little miał rację, ponieważ w przeciwieństwie do Clausewitza, pisma Jominiego miały bezpośredni wpływ na prowadzenie wojen w XIX wieku. Podczas gdy Clausewitz nie był powszechnie czytany poza Prusami (a później Niemcami) aż do ostatnich lat XIX wieku, niewielu generałów w Europie i Ameryce nie znało dzieł Jominiego, a wielu używało jego Podsumowania sztuki wojennej jako głównego przewodnika po strategii i taktyce.

Dlaczego Jomini został zapomniany, podczas gdy nazwisko Clausewitza jest obecnie o wiele bardziej znane niż za jego życia? Jednym z powodów jest to, że Clausewitz próbował rozwinąć filozofię wojny, która wykraczała daleko poza mechanikę walki. Taka filozofia jest ponadczasowa właśnie dlatego, że nie jest powiązana z taktyką czy bronią konkretnego okresu. Świadczy o tym fakt, że jeszcze podczas pierwszej wojny w Zatoce Perskiej (1990-1991) wysocy rangą dowódcy wojskowi koalicji przeciwko Irakowi cytowali Clausewitza.