Cisza na froncie zachodnim

Opinie czytelników

Książka „Cisza na froncie zachodnim” przedstawia emocjonalny i surowy portret doświadczeń Paula Bäumera, młodego niemieckiego żołnierza podczas I wojny światowej. Poprzez zarówno wstrząsające, jak i lżejsze momenty, zagłębia się w koleżeństwo między żołnierzami, brutalność wojny i blizny psychiczne, które pozostawia. Recenzenci chwalą jej mocny język i uniwersalne tematy daremności konfliktu i utraty młodości, a wielu z nich uważa ją za lekturę obowiązkową, szczególnie w celu zrozumienia wpływu wojny.

⬤ Mocna fabuła i emocjonalna głębia
⬤ żywa i dobrze napisana proza
⬤ oferuje unikalną perspektywę niemieckiego żołnierza
⬤ eksploruje tematy koleżeństwa, horroru wojny i bezsensu konfliktu
⬤ rezonuje ze współczesnymi odbiorcami w odniesieniu do realiów działań wojennych
⬤ przekonujące postacie
⬤ doskonałe do zrozumienia kontekstów historycznych
⬤ wielu recenzentów uważa, że powinna to być lektura obowiązkowa w szkołach.

⬤ Graficzne przedstawienia przemocy i śmierci mogą być niepokojące dla niektórych czytelników
⬤ początkowe rozdziały mogą być trudne ze względu na ich graficzny charakter
⬤ ponury i tragiczny charakter narracji może nie spodobać się wszystkim
⬤ niektórzy uznali ją za ciężką i emocjonalnie obciążającą.

(na podstawie 464 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

All Quiet on the Western Front

Zawartość książki:

W 1914 roku Paul Bäumer i jego koledzy z klasy zostają zaprowadzeni do lokalnego biura rekrutacyjnego przez sentymentalnie patriotycznego wychowawcę. W spokojny październikowy dzień 1918 roku, zaledwie kilka tygodni przed zawieszeniem broni, Paul będzie ostatnim z nich, który zginie.

W All Quiet on the Western Front opowiada ich historię. Kilka lat po jej opublikowaniu w 1929 roku naziści potępili i publicznie spalili powieść Remarque'a za obrazę bohaterskiej niemieckiej armii - innymi słowy, za „mówienie tego, co było” dla zwykłego żołnierza na linii frontu, gdzie wszelkie wyobrażenia o chwale i narodowym przeznaczeniu zostały wkrótce zniszczone przez odczłowieczający horror nowoczesnej wojny. Remarque ma niezwykłą moc opisywania przerażającego napięcia związanego z uwięzieniem w ziemiance pod ciężkim bombardowaniem; zwierzęcego instynktu zabijania lub bycia zabitym, który przejmuje kontrolę podczas walki wręcz.

Ma również oko do ponurego transportu trumien, które Paul i jego przyjaciele mijają, gdy idą w górę linii do nowej ofensywy; młodzi żołnierze z radością jedzą podwójne racje żywnościowe, gdy połowa ich kompanii zostaje niespodziewanie zniszczona. Elegia Remarque'a dla poświęconego pokolenia jest tym bardziej druzgocąca ze względu na lakoniczną prozę, w której nastoletni weteran opowiada o szokujących doświadczeniach, które stały się dla niego codziennością.

Paul nie wyobraża sobie życia po wojnie i nie jest już w stanie nawiązać kontaktu z rodziną, gdy wraca do domu po urlopie. Jedynie koleżeństwo jego malejącego kręgu przyjaciół ma dla niego jakiekolwiek znaczenie.

Szczególnie polega na starszym towarzyszu, Stanislausie Katczinskim, a jednym z najbardziej przejmujących momentów w książce jest ten, w którym niesie rannego Kata na plecach pod ostrzałem do polowego punktu opatrunkowego, co kończy się tragicznie. Najsmutniejsza i najbardziej wciągająca historia wojenna, jaką kiedykolwiek napisano.