Yoshimasa i Srebrny Pawilon: Stworzenie duszy Japonii

Opinie czytelników

Książka bada życie i wpływ Ashikaga Yoshimasy na japońską kulturę i estetykę w burzliwym okresie historycznym. Donald Keene opowiada się za ponowną oceną wkładu Yoshimasy w sztukę, pomimo jego wojskowej niekompetencji i przemocy jego czasów.

Książka jest chwalona za piękny język, wnikliwą analizę japońskiej kultury i szczegółowy kontekst historyczny. Ożywia ona historię Kioto i estetyczny wkład Yoshimasy, czyniąc ją wartościową lekturą dla osób zainteresowanych Japonią. Wielu czytelników uznało ją za przyjemną i pouczającą, szczególnie dla odwiedzających Kioto.

Niektóre recenzje podkreślają problemy z organizacją i strukturą książki, opisując ją jako słabo zredagowaną i trudną do naśladowania. Drobne szczegóły są nadmiernie powtarzane, przez co książka sprawia wrażenie chaotycznej, co umniejsza wrażenia czytelnika.

(na podstawie 10 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Yoshimasa and the Silver Pavilion: The Creation of the Soul of Japan

Zawartość książki:

Yoshimasa mógł być najgorszym szogunem, jaki kiedykolwiek rządził Japonią. Zawiódł jako żołnierz, był niekompetentny w sprawach państwowych i zdominowany przez swoją żonę. Jednak jego wpływ na życie kulturalne Japonii był niezrównany. Według Donalda Keene, Yoshimasa był jedynym szogunem, który pozostawił trwałe dziedzictwo dla całego narodu japońskiego.

Dziś Yoshimasa jest pamiętany przede wszystkim jako budowniczy Świątyni Srebrnego Pawilonu i jako władca w czasie wojny Onin (1467-1477), po której władza szoguna prawie całkowicie zniknęła. Nie mogąc kontrolować daimyō - prowincjonalnych gubernatorów wojskowych - porzucił politykę i poświęcił się poszukiwaniu piękna. To właśnie wtedy, po tym jak Yoshimasa zrezygnował ze stanowiska szoguna i zamieszkał w górskim zaciszu znanym obecnie jako Srebrny Pawilon, jego gust estetyczny stał się definicją gustu Japończyków: teatr no rozkwitł, japońskie ogrody zostały rozwinięte, a ceremonia parzenia herbaty miała swoje początki w małym pokoju w Srebrnym Pawilonie. Układanie kwiatów, malowanie tuszem i architektura shoin-zukuri zaczęły lub stały się ważne pod rządami Yoshimasy. Poeci zapoznawali swoich często ledwo piśmiennych gospodarzy-wojowników z literackimi arcydziełami przeszłości i uczyli ich, jak komponować poezję. Nawet najbardziej barbarzyński watażka zapragnął kultury, która pozwoliłaby mu poczuć się jak cywilizowany człowiek.

Yoshimasa and the Silver Pavilion daje temu długo zaniedbywanemu, ale krytycznemu okresowi w historii Japonii gruntowne traktowanie, na jakie zasługuje.