Simon Magus: Życie Samarytanina, który nawrócił się na chrześcijaństwo i stawił czoła Piotrowi Apostołowi w I wieku

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.

Oryginalny tytuł:

Simon Magus: The Life of the Samaritan Who Converted to Christianity and Confronted Peter the Apostle in the 1st Century

Zawartość książki:

*Zawiera zdjęcia.

*Zawiera fragmenty biblijne i starożytne relacje.

*Zawiera bibliografię do dalszego czytania.

"Szymon, samarytański mag, był pierwszym sługą złych praktyk demona, który powstał. Który wzniósłszy się na wyżyny czarów, początkowo przekonał wielu cudami, których dokonał, aby uczęszczali do jego szkoły i nazywali go jakąś boską mocą ". - Theodoretus, H reticarum Fabularum Compendium.

Pojawia się raz w Nowym Testamencie, wspomniany tylko przelotnie w Dziejach Apostolskich.

Tylko kilka wersetów w kanonie, ale dla pierwotnego Kościoła istnieje cały korpus o Szymonie Magu, jego najpotężniejszym antagoniście, wrogu o tak kolosalnych proporcjach, że zasłużył na miano "ojca wszystkich herezji". Jedyna wzmianka o nim w Biblii pojawia się na początku drugiego tomu Ewangelii Łukasza, gdzie doszło do drobnej konfrontacji ze świętym Piotrem, która jednak miała szczęśliwe zakończenie. Szymon nawrócił się i poprosił Piotra o modlitwę za niego. Nic więcej o cudotwórcy z Samarii, który nazywał siebie "Wielką Mocą", nie mogło przeniknąć do autoryzowanych pism świętych. Ale w przeciwieństwie do wielu innych postaci, które po zamknięciu kanonu zniknęły na zawsze, by nigdy więcej nie zostać wspomniane przez starożytne źródła - Piłat jest archetypicznym przykładem - Szymon Mag przetrwał w traktatach przeciwko herezjom i popularnej legendzie, aby stać się największym apostatą wszechczasów, złem wcielonym, czarnoksiężnikiem odpowiedzialnym za największe zepsucie w Kościele, rodzajem demona o mocach tak spektakularnych, że według apokryficznej Pasji Świętego Piotra i Świętego Pawła, aby go pokonać, potrzebna była wspólna modlitwa dwóch filarów chrześcijaństwa, ponieważ Szymon był otoczony przez demony. Był to bez wątpienia najbardziej spektakularny egzorcyzm wszechczasów.

Nie był to jednak koniec Szymona Maga. Po pierwszych trzech do czterech wiekach chrześcijaństwa, kiedy wielu teologów starożytności poświęciło strony na potępienie i obalenie jego doktryn - o których często nawet nie wspominają - jego postać i legenda nadal rosły. W średniowieczu wciąż krążyły opowieści o jego życiu jako towarzysza proroka Mahometa.

Z potężnym irlandzkim druidem o imieniu Mug Ruith, który był odpowiedzialny za klątwę spadającą na Irlandczyków, nie wspominając o wyobrażeniach o tym, jak cierpiał przez całą wieczność w piekle, pochowany do góry nogami z nogami w powietrzu. Chociaż ostateczna konfrontacja w Rzymie między apostołami Piotrem i Pawłem a Szymonem Magiem, który latał nad wiecznym miastem wspomagany przez demony, nie jest opisana w Biblii, bitwa została przedstawiona w niezliczonych dziełach sztuki. Jest to znak, że epizod ten był dobrze znany i praktycznie cieszył się statusem kanonicznym. Liczne ilustracje w starożytnych manuskryptach, obrazach i płaskorzeźbach można zobaczyć w Starym Świecie, a jeden kościół, z plamą na podłodze, twierdzi, że jest dokładnym miejscem, w którym ten potężny mag upadł na śmierć i znalazł swój koniec.

Jeśli jest coś, co warto zauważyć w starożytnych źródłach na temat Szymona Maga, to jest to zjadliwość, jaką wykazują Ojcowie Kościoła - granicząca ze strachem - kiedy się do niego odnoszą. Doktryna Szymona nie przetrwała, podobnie jak traktaty jego zwolenników, jeśli w ogóle takie istniały.

To, co niewiele o nim wiemy, zawdzięczamy Orygenesowi, Ireneuszowi, Euzebiuszowi i innym Ojcom Kościoła, którzy cytują jego nauki, choćby po to, by je ośmieszyć, intymnie wspomnieć o niewymienionych zbrodniach i oskarżyć go o wszelkiego rodzaju moralne perwersje. Ta jednomyślność w malowaniu Szymona Maga w najciemniejszych barwach prowadzi właśnie do zastanowienia się, co dokładnie widzieli i atakowali chrześcijańscy herezjolodzy.

Co było po drugiej stronie, tej, której już nie słyszymy.

Co jego zwolennicy odpowiedzieliby na epitety, a przede wszystkim prowadzi nas to do wyobrażenia sobie, jaka potężna postać mogła wywołać taką odrazę u starych teologów. Być może historyczny Szymon zaproponowałby nam inną wersję.