Sekigahara i Shiroyama: Historia bitew, które zjednoczyły i zmodernizowały Japonię

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 15 głosach.

Oryginalny tytuł:

Sekigahara and Shiroyama: The History of the Battles that Unified and Modernized Japan

Zawartość książki:

*Zawiera zdjęcia.

*Zawiera bibliografię.

21 października 1600 roku dwie potężne japońskie armie, liczące około 200 000 żołnierzy uzbrojonych po zęby w miecze, yari (włócznie), strzały, muszkiety i armaty, stanęły naprzeciw siebie na polu bitwy w pobliżu miasta Sekigahara. Wywiązała się zaciekła walka na śmierć i życie, a jej wynik zdeterminował bieg japońskiej historii na następne 250 lat.

Na polu bitwy znajdował się watażka Ieyasu Tokugawa, człowiek pragnący władzy nad całą wyspą Japonii, ale na jego drodze stał Ishida Mitsunari, watażka kontrolujący rozległe połacie zachodniej Japonii. Poruszając się ze swoimi wojskami ze wschodu, Ieyasu zajął pozycję pod Sekigaharą. Ieyasu polegał w dużej mierze na legendarnych japońskich samurajach, ale wbrew powszechnemu przekonaniu, wojownicy samurajscy tamtej epoki byli zapalonymi użytkownikami broni palnej, a ta bitwa nie była wyjątkiem, ponieważ obie armie były najeżone muszkietami i armatami. Ieyasu miał przewagę liczebną, ale miał atut: zdrajców umieszczonych w armii wroga. Ci zdradzieccy watażkowie dołączyli do Ieyasu w środku bitwy, obracając ją na jego korzyść.

Kiedy Ieyasu został szogunem (dyktatorem wojskowym) Japonii, przewodniczył początkom szogunatu Tokugawa, który przyniósł pokój i stabilność całej Japonii, choćby poprzez zakończenie ciągłych wojen domowych. Nastąpiło wiele zmian, przede wszystkim w możliwościach samurajów, rządzącej Japonii klasy wojskowej, którzy nie byli już aktywnymi uczestnikami walk. Zamiast tego większość tych wojowników była wojownikami tylko z nazwy, rządząc zamiast tego jako uprzywilejowani biurokraci. Służyli oni szogunatowi Tokugawa, rządowi wojskowemu, który dążył do odizolowania Japonii od reszty świata, przez ponad dwa stulecia, a służba wojskowa stała się wyłączną domeną uprzywilejowanej klasy wojowników, która łączyła wojsko ze skomplikowaną siecią statusu społecznego i wasalstwem wobec panów feudalnych.

25 września 1877 roku, na zalanym deszczem, błotnistym polu w Kagoshima w Japonii, niewielka grupa dumnych samurajskich wojowników przygotowała się do ostatniego starcia. Był wczesny ranek, godzina 6:00, a pozostałych 40 wojowników samurajskich wciąż zdolnych do walki przygotowywało się do chwały śmierci na polu bitwy. Przez całą noc byli nieustannie ostrzeliwani przez potężne działa artyleryjskie i morskie, a rebelianci nie mieli prawdziwego schronienia ani ochrony. Zamiast tego kulili się jak szczury w małych, wypełnionych deszczem błotnistych dziurach, zasypywani potokiem stalowych pocisków i odłamków.

Przez siedem miesięcy samurajscy rebelianci toczyli przegraną bitwę z armią cesarza Meiji, nowego władcy centralnego rządu Japonii. Była to nowoczesna armia, wypełniona poborowymi, uzbrojona w karabiny i wyszkolona w europejskiej taktyce. Samurajscy rebelianci również byli uzbrojeni w karabiny, ale miesiące walk pozbawiły ich amunicji. Wciąż posiadali swoją charakterystyczną broń osobistą - miecze katana - i zamierzali użyć ich po raz ostatni. Pomimo przytłaczającej siły ognia i przewagi liczebnej rządu centralnego, rebelianci, dowodzeni przez Saigō.

Takamori, samurajski wojownik i dumny obrońca samurajskiej tradycji, zachował stoicki spokój w ostatnich chwilach. Wczesnym rankiem ostatni zdolni do walki samurajowie wyciągnęli miecze i rozpoczęli ostatnią samobójczą szarżę na szybko strzelające karabiny 30 000 żołnierzy poborowych, członków nowoczesnej japońskiej armii cesarskiej. Był to ostatni bastion samurajów.

Uwieczniona w filmie Toma Cruise'a Ostatni samuraj, bitwa pod Shiroyamą była ostatnim tchnieniem feudalnej Japonii. Przez wieki japońska kasta wojowników, znana jako samurajowie, zajmowała w Japonii pozycje o wysokim prestiżu i przywilejach. Płacąc stypendium i zajmując zarówno stanowiska wojskowe, jak i cywilne, samuraje byli dumną grupą, która patrzyła z góry na japońskich zwykłych ludzi i kupców. Przez ponad dwa stulecia służyli szogunatowi Tokugawa, dyktaturze wojskowej, która doszła do władzy i odizolowała Japonię od reszty świata.