Jeden, żaden i sto tysięcy

Opinie czytelników

Recenzje książki „One, None, and One Hundred Thousand” autorstwa Luigi Pirandello zapewniają silny konsensus co do jej głębi i prowokującego do myślenia charakteru w odniesieniu do tożsamości. Wielu czytelników uznało, że eksploracja postrzegania samego siebie w porównaniu z postrzeganiem zewnętrznym jest zarówno wciągająca, jak i wymagająca. Istnieją jednak mieszane uczucia co do fizycznego stanu książki i doświadczenia z czytania, a niektórzy czytelnicy zmagają się z formatem i prezentacją.

⬤ Dobrze skonstruowany i prowokujący do myślenia tekst, który rzuca wyzwanie postrzeganiu tożsamości
⬤ silna rekomendacja czytelników ze względu na wgląd w relacje międzyludzkie
⬤ wysokiej jakości treść, którą wielu uznało za poszerzającą umysł i zasługującą na miejsce w bibliotekach
⬤ opisana jako klasyka i prezent odpowiedni dla miłośników literatury.

⬤ Problemy z jakością fizyczną, takie jak pomarszczone lub podarte strony
⬤ niektórzy czytelnicy uznali ją za trudną do przeczytania ze względu na oprawę lub formatowanie
⬤ mieszane uczucia co do poziomu przyjemności, przy czym niektórzy nie uznali jej za tak niesamowitą jak inni
⬤ może wymagać głębokiej refleksji i nie każdemu może przypaść do gustu.

(na podstawie 62 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

One, None and a Hundred Thousand

Zawartość książki:

2017 Reprint wydania z 1933 roku.

Pełne faksymile oryginalnego wydania, nie reprodukowane za pomocą oprogramowania do rozpoznawania optycznego. Pirandello zaczął ją pisać w 1909 roku.

W liście autobiograficznym, opublikowanym w 1924 roku, autor określa to dzieło jako "... najbardziej gorzkie ze wszystkich, głęboko humorystyczne, o rozkładzie życia....". Vitangelo, główny bohater, odkrywa poprzez zupełnie nieistotne pytanie, które zadaje mu żona, że każdy, kogo zna i każdy, kogo kiedykolwiek spotkał, stworzył w swojej wyobraźni postać Vitangelo i że żadna z tych postaci nie odpowiada wizerunkowi Vitangelo, który sam stworzył i za którego się uważa.

Czytelnik natychmiast zostaje zanurzony w okrutną grę mylących projekcji, odzwierciedlającą rzeczywistość samej egzystencji społecznej, która imperatywnie dyktuje swoje zasady. W rezultacie pierwsza, ironiczna "świadomość" Vitangelo polega na wiedzy o tym, czym zdecydowanie nie jest; wstępna operacja musi zatem polegać na złośliwym zniszczeniu wszystkich tych fikcyjnych masek.