Jeden, żaden i sto tysięcy

Opinie czytelników

Ogólnie rzecz biorąc, recenzje „One, No One, and One Hundred Thousand” Luigiego Pirandello podkreślają jego głęboką eksplorację tożsamości i postrzegania siebie, pokazując jego zdolność do prowokowania głębokich przemyśleń i refleksji. Jednak niektórzy czytelnicy uznali ją za trudną lub mniej wciągającą niż oczekiwano, wraz z problemami z fizyczną jakością książki.

** Mistrzowsko skonstruowana z płynnymi przejściami między sekcjami. ** Prowokuje do głębokich przemyśleń, zachęcając czytelników do refleksji nad własną tożsamością. ** Wysoka jakość fizyczna książki pomimo pewnych niedoskonałości. ** Powszechnie polecana jako lektura obowiązkowa i mająca potencjał do zmiany perspektywy.

** Niektórzy czytelnicy uznali, że książka jest powolna i trudna w odbiorze. ** Fizyczne kopie miały problemy z jakością, takie jak pomarszczone strony lub niecentryczny tekst. ** Nie wszyscy czytelnicy uznali ją za tak wpływową lub wyjątkową, jak twierdzili inni. ** Kilku recenzentów napotkało przeszkody w czerpaniu przyjemności z lektury.

(na podstawie 62 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

One, None and a Hundred Thousand

Zawartość książki:

2021 Reprint wydania z 1933 roku w twardej oprawie.

Pełne faksymile oryginalnego wydania, nie reprodukowane za pomocą oprogramowania do rozpoznawania optycznego. Pirandello zaczął pisać w 1909 roku.

W liście autobiograficznym, opublikowanym w 1924 roku, autor określa to dzieło jako "... najbardziej gorzkie ze wszystkich, głęboko humorystyczne, o rozkładzie życia....". Vitangelo, główny bohater, odkrywa poprzez zupełnie nieistotne pytanie, które zadaje mu żona, że każdy, kogo zna i każdy, kogo kiedykolwiek spotkał, stworzył w swojej wyobraźni postać Vitangelo i że żadna z tych postaci nie odpowiada wizerunkowi Vitangelo, który sam stworzył i za którego się uważa.

Czytelnik natychmiast zostaje zanurzony w okrutną grę mylących projekcji, odzwierciedlającą rzeczywistość samej egzystencji społecznej, która imperatywnie dyktuje swoje zasady. W rezultacie pierwsza, ironiczna "świadomość" Vitangelo polega na wiedzy o tym, czym zdecydowanie nie jest; wstępna operacja musi zatem polegać na złośliwym zniszczeniu wszystkich tych fikcyjnych masek.