Jeden, nikt i sto tysięcy

Opinie czytelników

Książka „One, No One, and One Hundred Thousand” autorstwa Pirandello zgłębia głębokie tematy tożsamości osobistej i rozdźwięku między postrzeganiem siebie a tym, jak postrzegają nas inni. Podczas gdy wielu czytelników docenia filozoficzną głębię i humor, istnieją obawy dotyczące stanu książki po jej dostarczeniu i powtarzającej się treści w niektórych częściach.

⬤ Wyraźna eksploracja osobistej tożsamości i kwestii komunikacyjnych.
⬤ Wciągający styl pisania, który równoważy powagę z humorem.
⬤ Oferuje głęboki wgląd w ludzką egzystencję i postrzeganie siebie.
⬤ Ogólnie dobrze przyjęta i świetnie nadaje się na prezent.
⬤ Produkt dobrej jakości, jeśli otrzymany w odpowiednim stanie.

⬤ Niektóre egzemplarze są w złym stanie fizycznym (np. wypadające strony).
⬤ Niektórzy czytelnicy uważają, że treść jest powtarzalna lub gęsta, przez co mniej wciągająca.
⬤ Niektórzy uważają, że może to być trudna lektura ze względu na jej złożoność.

(na podstawie 31 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

One, No One, and One Hundred Thousand

Zawartość książki:

W końcu "Moscarda", za którego się uważał, był inny, gdy był sam, z żoną, najemcą lub przyjaciółmi. I były setki - nie, tysiące - dodatkowych Moscardów w umysłach każdego, kto go spotkał lub o nim słyszał.

Moscarda zmagał się z tą nową wiedzą: że nie był tym, za kogo się uważał, ani tym, za kogo uważali go inni. A ludzie wokół niego? Oni też nie byli tym, za kogo ich uważał.

Postanowił więc, według własnych słów, "... dowiedzieć się, kim jestem, przynajmniej dla tych, którzy są mi najbliżsi, tak zwanych znajomych, i bawić się, złośliwie rozkładając ja, którym dla nich byłem". To, co następuje, to seria eksperymentów, mających na celu oszołomienie i zdezorientowanie otaczających go osób oraz udowodnienie, że w rzeczywistości nie był tym, za kogo go uważali.

Napisany przez laureata Nagrody Nobla Luigi Pirandello w ciągu 15 lat, One, None, and One Hundred Thousand był przełomowym spojrzeniem na naturę tożsamości i jaźni.

Pirandello nie było obce odkrywanie na nowo i utrata tożsamości. Urodzony w zamożnej sycylijskiej rodzinie, wydawał się być skazany na podążanie za swoim ojcem w biznesie jako handlarz siarką. Zamiast tego spędził młodość pisząc opowiadania, a później celował w studiach literackich.

Wczesne pisarstwo Pirandella i nauczanie w Istituto Superiore di Magistero di Roma wystarczało na utrzymanie siebie, żony i trójki dzieci - uzupełnione zasiłkiem od ojca i posagiem żony.

Ale w 1903 roku rodzina została zrujnowana, gdy kopalnie siarki, w które zainwestował jego ojciec, zostały zalane i zniszczone. Rodzinna fortuna przepadła, łącznie z posagiem żony. Wiadomość ta tak ją zszokowała, że całkowicie załamała się psychicznie. W następstwie cierpiała na halucynacje i lęki, które towarzyszyły jej do końca życia.

Początkowo, z chorą żoną i bez pieniędzy, Pirandello rozważał samobójstwo. Zamiast tego podwoił swoje wysiłki. Podjął się pracy nauczyciela i pisał w szalonym tempie. W swojej karierze napisał 7 powieści, liczne opowiadania, poezję i około 40 sztuk teatralnych.

Kwestia tożsamości pojawia się wielokrotnie w twórczości Pirandella. W jego sztuce To Clothe the Naked bohaterka próbuje wymyślić siebie na nowo, a każda kolejna tożsamość jest jej odbierana przez innych. W The Life I Gave You matka staje w obliczu prawdy, że jej dawno zaginiony syn nie jest osobą, którą stworzyła w swoim umyśle. Ostatecznie decyduje się trzymać swojej fikcji, zamiast stawić czoła faktom o swoim synu.

W Sześciu postaciach w poszukiwaniu autora, najsłynniejszym dziele Pirandella, sześć niewykorzystanych i niekompletnych postaci wchodzi na scenę i żąda od reżysera i jego aktorów opowiedzenia ich historii. Ale oczywiście granice między rzeczywistością a zmyśleniem zacierają się, stając się coraz bardziej absurdalne w miarę trwania sztuki. Sztuka ta wywołała takie poruszenie podczas premiery w Rzymie, że na widowni wybuchła bójka, zmuszając Pirandello do opuszczenia teatru wraz z córką. Jeszcze w tym samym roku ta sama sztuka została okrzyknięta przez krytyków w Mediolanie dziełem geniuszu.

Dzieło Pirandella było później postrzegane jako prekursor Teatru Absurdu, w którym pisarze badają bezsens ludzkiej egzystencji poprzez celowo zagmatwane sytuacje i bezcelowe dialogi.

Przed śmiercią w 1936 roku Pirandello był znanym i szanowanym pisarzem w świecie teatru i literatury. Chociaż jego nazwisko nie byłoby dziś rozpoznawane przez wielu, jego wkład w literaturę można dostrzec między innymi w późniejszej twórczości wybitnych pisarzy, takich jak Jean-Paul Sartre i laureat Nagrody Nobla Samuel Beckett.