Bezpieczeństwo żywnościowe w Iranie: Edareh-ye Arzaq, 1910-1935

Oryginalny tytuł:

Food Security in Iran: Edareh-ye Arzaq, 1910-1935

Zawartość książki:

Do niedawna Iran regularnie borykał się z lokalnymi lub krajowymi klęskami głodu. Poszczególne rządy, aż do drugiej dekady XX wieku, nie miały ani polityki, ani rozwiązań instytucjonalnych, by radzić sobie z niedoborami zboża, sztucznymi lub nie, i wynikającymi z nich klęskami głodu.

W poważnych przypadkach głodu rządy mogły tymczasowo interweniować na rynku, ale zazwyczaj pozostawiały opiekę nad głodującymi prywatnej filantropii. Niezmiennie, te prywatne wysiłki były niewystarczające w porównaniu do potrzeb. Chociaż wcześniej podejmowano incydentalne wysiłki, dopiero od 1918 r.

zaczęto podejmować bardziej trwałe i strukturalne proaktywne działania mające na celu zapobieganie, a nie zwalczanie głodu.

Utworzenie Edareh-ye arzaq lub Alimentation Service w Teheranie i Tabriz w celu zapewnienia bezpieczeństwa żywnościowego uratowało tysiące istnień ludzkich w kolejnych latach. Pomimo tego wyniku, jego praca jest prawie całkowicie ignorowana; nie ma nawet artykułu encyklopedycznego na temat jego działalności.

W tym opracowaniu Willem Floor omawia wczesne wysiłki na rzecz walki z głodem, a także początek bardziej ukierunkowanego i strukturalnego podejścia opracowanego przez Lamberta Molitora w Tabrizie w latach 1917-18, a także jego zastosowanie w Teheranie od 1918 roku. Podczas gdy w Tabrizie po 1918 r. podejście było reaktywne, w Teheranie opracowano proaktywny program, który od 1922 r.

stał się częścią zadań misji Millspaugh. W latach 1926-27 istniał nawet quasi-narodowy program bezpieczeństwa żywnościowego. Po odejściu Millspaugha w 1927 r.

bezpieczeństwo żywnościowe Teheranu stało się całkowicie irańską sprawą, która od 1935 r. została przeniesiona z Alimentation Service do państwowej firmy odpowiedzialnej za bezpieczeństwo żywnościowe kraju.