Zaczarowany kwiecień

Opinie czytelników

Zaczarowany kwiecień to urocza i podnosząca na duchu opowieść o czterech Brytyjczykach, którzy uciekają od przyziemnego życia, wynajmując willę we Włoszech na kwiecień. Powieść ta pełna jest humoru, osobistego rozwoju i pięknych opisów przyrody. Chociaż wielu uznało ją za wspaniałą ucieczkę, niektórzy zwrócili uwagę na jej słowotwórstwo i wyzwania związane z archaicznym językiem. Bohaterowie doświadczają przemian w magicznym otoczeniu, choć kilku czytelników uważało, że książce brakuje tej samej magii, co adaptacji filmowej.

⬤ Kapryśna i odświeżająca narracja, która zapewnia podnoszącą na duchu ucieczkę.
⬤ Dobrze rozwinięte i wiarygodne postacie przechodzące rozwój osobisty.
⬤ Piękne opisy włoskiej scenerii i ogrodów, tworzące żywą atmosferę.
⬤ Subtelny humor i satyra społeczna, które wzbogacają historię.
⬤ Nadaje się jako pocieszająca lektura w trudnych czasach.

⬤ Niektórzy czytelnicy uznali, że tekst jest zbyt rozwlekły i trudny w odbiorze.
⬤ Archaiczny język może być wyzwaniem dla współczesnych czytelników.
⬤ Niektórzy zauważyli problemy produkcyjne w niektórych wydaniach, takie jak literówki i słaba oprawa.
⬤ Porównania do adaptacji filmowej sprawiły, że niektórzy uważali, że książka nie ma tego samego uroku i atrakcyjności.

(na podstawie 535 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Enchanted April

Zawartość książki:

Dyskretna reklama w „The Times”, skierowana do „tych, którzy cenią wisterię i słońce...”, jest impulsem do odkrywczego miesiąca dla czterech bardzo różnych kobiet.

Wysoko nad zatoką na Riwierze Włoskiej wznosi się średniowieczny zamek San Salvatore. Do tej przystani przybywają pani Wilkins, pani Arbuthnot, pani Fisher i lady Caroline Dester, z których każda po cichu pragnie wytchnienia.

Uśpione śródziemnomorskim duchem, stopniowo zrzucają skórę i odkrywają harmonię, za którą każda z nich tęskniła, ale której nigdy nie znała. Po raz pierwszy opublikowana w 1922 roku i przypominająca „Elizabeth i jej niemiecki ogród”, ta zachwycająca powieść jest nasycona opisową mocą i lekką ironią, z której słynie Elizabeth von Arnin.