Wykłady w Nankinie: 2016-2019

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 5 głosach.

Oryginalny tytuł:

Nanjing Lectures: 2016-2019

Zawartość książki:

Francuski filozof Bernard Stiegler rozpoczął swoją coroczną serię wykładów na Uniwersytecie w Nankinie w 2016 roku, oferując osiem wykładów rocznie. Pierwsze cztery lata tych wykładów są zawarte w tym tomie i stanowią destylację ruchu jego pracy w tym okresie, a także zaangażowanie w Chiny w czasie, gdy ich miejsce w pytaniach o globalną przyszłość staje się coraz bardziej centralne.

Ten ruch i to zaangażowanie są w rzeczywistości połączone, ponieważ od 2014 roku pytania Stieglera w coraz większym stopniu dotyczą problemów globalnych, to znaczy myślenia o tak zwanym antropocenie na głębokim poziomie i w odniesieniu do filozoficznej porażki w liczeniu się z różnorodnymi i rzeczywiście "kosmicznymi" konsekwencjami entropicznej i termodynamicznej rewolucji. Pierwszoroczne wykłady wprowadzają w te kwestie poprzez koncepcję automatycznego społeczeństwa Stieglera oraz technologiczne i spekulatywne pytania wyłaniające się z prac Heideggera i Marksa. Wykłady z 2017 roku rozpoczynają się od decyzji Oxford Dictionaries, by uczynić "post-prawdę" słowem roku, traktując to jako okazję do zrozumienia implikacji dla Heideggerowskiej "historii bycia", "historii prawdy" i Gestell, zanim przejdziemy do długich i oryginalnych rozważań na temat relacji między Sokratesem a Platonem (i tragicznej Grecji w ogóle) oraz jej znaczenia dla historii zachodniej filozofii.

Wykłady z 2018 roku przemierzają ścieżkę od Foucaultowskiej biowładzy przez psychowładzę do neuropotęgi, a następnie do krytyki neuroekonomii, przeprowadzonej przez Stieglera poprzez rewizję Husserlowskiego opisu retencji, aby skupić się na nieredukowalnym związku między ludzką pamięcią a pamięcią technologiczną, kończąc na refleksji nad znaczeniem neurotechnologii w kapitalizmie platformowym. Wykłady z 2019 roku wprowadzają pojęcie hipermaterii jako niezbędne dla epistemologii, która wymyka się pułapce przeciwstawiania sobie tego, co materialne i tego, co idealne, aby odpowiedzieć na potrzebę nowej krytyki pojęcia informacji i technologicznej performatywności (której prawo Moore'a jest i nie jest przykładem) w epoce, w której biosfera stała się technosferą.