Niekontrolowane społeczeństwa zniechęconych jednostek: Niewiara i dyskredytacja, tom 2

Opinie czytelników

Recenzje chwalą książkę za jej przekonujące argumenty i wizjonerską perspektywę autora, Stieglera, który krytykuje obecne struktury społeczne i politykę. Niektórzy czytelnicy uważają, że pisanie jest trudne, ale satysfakcjonujące, ponieważ spostrzeżenia Stieglera skłaniają do głębszej refleksji nad społeczeństwem.

Autor jest uważany za odważnego i wizjonerskiego myśliciela. Przedstawione argumenty są przekonujące i rezonują z aktualnymi kwestiami społecznymi. Wielu czytelników uważa te spostrzeżenia za wartościowe i warte rozważenia.

Niektórzy czytelnicy wyrażają pragnienie mocniejszych dowodów i bardziej przekonujących cytatów na poparcie twierdzeń autora. Lektura może być czasami ciężka i wymagająca.

(na podstawie 2 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Uncontrollable Societies of Disaffected Individuals: Disbelief and Discredit, Volume 2

Zawartość książki:

Max Weber twierdził, że rozwój kapitalizmu doprowadzi do postępującej racjonalizacji i rozczarowania społeczeństwa: dziś proces ten osiąga swój punkt końcowy, a kapitalizm zapada się w niepokojący rodzaj irracjonalności. Powoduje to duchową nędzę - paraliż funkcji ludzkiego umysłu lub ducha - gdzie rozum znika jako motyw nadziei, "królestwo celów" w sensie Kanta.

Absolutne rozczarowanie dotyka wszystkich tych, którzy nie mają już czego oczekiwać od rozwoju hiperprzemysłowego społeczeństwa. Ci, którzy są zdesperowani, stają się "desperados" i stają się coraz liczniejsi. Nie mieć już czego oczekiwać oznacza jednocześnie nie mieć już czego się obawiać.

A mnożące się mechanizmy represji, które mają radzić sobie ze skutkami tej utraty autorytetu, okazują się coraz mniej skuteczne. Ponieważ takie środki wywołują coraz więcej skutków odwrotnych do zamierzonych, ale w skrajnych i całkowicie irracjonalnych, nieprzewidywalnych formach.

Oto, gdzie jesteśmy dzisiaj: system techniczny epoki hiperindustrialnej może utrzymać swoją władzę tylko tak długo, jak długo jest wspierany przez ślepe zaufanie, ale zaufanie to jest podważane przez destrukcyjną irracjonalność wynikającą z likwidacji królestwa celów. Od momentu utraty tego zaufania hiper-władza przekształca się w hiper-podatność i impotencję.

Utrata motywów nadziei rozszerza się, obejmując nas wszystkich jak choroba zakaźna. Ale to "wszyscy" to już nie "my", to panika.