Szetlandzki „autobus”: Transport tajnych agentów przez Morze Północne podczas II wojny światowej

Opinie czytelników

Książka bada operację Shetland Bus podczas II wojny światowej, szczegółowo opisując wysiłki Norwegów. Jednak wielu czytelników uważa ją za rozczarowującą z powodu takich kwestii, jak brak głębi narracji, nieodpowiednie wizualizacje i liczne nieścisłości.

⬤ # Obejmuje mniej znaną część historii dotyczącą odporności narodu norweskiego podczas II wojny światowej.
⬤ Zapewnia dobrze zebraną relację z operacji Shetland Bus.
⬤ Zawiera kilka zdjęć związanych z tematem.

⬤ Brak map i słabo oznaczone fotografie.
⬤ Zawiera liczne nieścisłości faktograficzne, które budzą obawy co do wiarygodności.
⬤ Słaba jakość tekstu, określana jako chaotyczna i powtarzalna.
⬤ Mniej niż 20% treści odnosi się konkretnie do autobusu szetlandzkiego, a wiele anegdot sprawia wrażenie list, a nie spójnej narracji.
⬤ Brak indeksu, bibliografii lub odniesień do innych znaczących prac na ten temat.

(na podstawie 7 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Shetland 'Bus': Transporting Secret Agents Across the North Sea in Ww2

Zawartość książki:

Szetlandzki Autobus nie był autobusem, ale pseudonimem specjalnej grupy operacyjnej, która utworzyła trasę przez Morze Północne między Norwegią a Szetlandami, na północny wschód od kontynentalnej Szkocji. Pierwszy rejs został wykonany przez norweskich marynarzy, aby pomóc swoim rodakom w okupowanej Norwegii, ale wkrótce Secret Intelligence Service i Special Operations Executive zapytały, czy byliby również gotowi przewozić ładunki brytyjskich agentów i sprzętu. Początkowo wykorzystano czternaście łodzi o różnych rozmiarach, a Flemington House na Szetlandach został przejęty jako kwatera główna operacji. Pierwsza oficjalna podróż została przeprowadzona przez norweski statek rybacki Aksel, który opuścił Luna Ness 30 sierpnia 1941 r. w drodze do Bremy w Norwegii.

Niniejsza książka analizuje tę pierwszą podróż, a także późniejsze, oraz omawia agentów i operacje, w które członkowie Shetland Bus byli zaangażowani przez całą wojnę. Analizuje także darowiznę 3 ścigaczy okrętów podwodnych na rzecz operacji, dokonaną w październiku 1943 r. przez Marynarkę Wojenną Stanów Zjednoczonych. Te łodzie torpedowe miały 110 stóp długości i były bardzo szybkie, co pozwoliło znacznie skrócić czas podróży między Szetlandami a Norwegią i zapewnić większe bezpieczeństwo.

Historia Autobusu Szetlandzkiego byłaby niczym bez zaangażowanych w nią osób, zarówno marynarzy na łodziach, jak i agentów, którzy byli przewożeni między dwoma krajami. Byli to bardzo odważni ludzie, którzy pomogli utrzymać ważną linię ratunkową dla oblężonych Norwegów. Umożliwiło to również brytyjskim i norweskim agentom przedostanie się do Norwegii, aby mogli współpracować z norweskim podziemiem i wykonywać ważne misje przeciwko niemieckim okupantom.