Rozstanie: Żydowskość i krytyka syjonizmu

Opinie czytelników

Książka Judith Butler „Parting Ways” przedstawia krytyczne spojrzenie na syjonizm i opowiada się za bardziej etycznym współistnieniem Żydów i Palestyńczyków. Pisanie jest uważane za gęste i akademickie, co utrudnia niektórym czytelnikom pełne zaangażowanie się w treść, pomimo ważnych tematów i pomysłów zawartych w książce.

Książka porusza istotne kwestie etyczne dotyczące syjonizmu i proponuje wizję współistnienia, angażując wybitne postacie filozoficzne. Jest chwalona jako odważne przedsięwzięcie, oferujące radykalną perspektywę, która rzuca wyzwanie dominującym narracjom i skłania do głębszego myślenia o konflikcie izraelsko-palestyńskim.

Wielu czytelników uważa, że proza jest niepotrzebnie skomplikowana i trudna w nawigacji, co prowadzi do frustracji i zamieszania. Akademicki język i brak jasnych definicji kluczowych terminów, takich jak żydowskość i syjonizm, sprawiają, że książka jest niedostępna dla szerszego grona odbiorców. Niektóre recenzje opisują ją jako „sałatkę słowną” lub „nieprzejrzystą”, sugerując, że nie przekazuje ona jasno swoich pomysłów.

(na podstawie 14 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Parting Ways: Jewishness and the Critique of Zionism

Zawartość książki:

Judith Butler podąża za późną sugestią Edwarda Saida, że poprzez rozważenie palestyńskiego wywłaszczenia w odniesieniu do żydowskich tradycji diasporycznych można stworzyć nowy etos dla rozwiązania jednopaństwowego. Butler angażuje żydowskie stanowiska filozoficzne, aby wyrazić krytykę politycznego syjonizmu i jego praktyk bezprawnej przemocy państwowej, nacjonalizmu i rasizmu sponsorowanego przez państwo. Jednocześnie wykracza poza ramy wspólnotowe, w tym żydowskie, które nie są w stanie osiągnąć radykalnie demokratycznego pojęcia politycznego współistnienia. Butler angażuje myślicieli takich jak Edward Said, Emmanuel Levinas, Hannah Arendt, Primo Levi, Martin Buber, Walter Benjamin i Mahmoud Darwish, artykułując nową etykę polityczną. Jej zdaniem równie ważne jest zakwestionowanie roszczeń Izraela do reprezentowania narodu żydowskiego, jak i pokazanie, że wąsko żydowskie ramy nie mogą wystarczyć jako podstawa do ostatecznej krytyki syjonizmu. Promuje stanowisko etyczne, w którym obowiązki współżycia nie wynikają z kulturowej identyczności, ale z niewybranego charakteru pluralizmu społecznego. Odzyskując argumenty żydowskich myślicieli, którzy zaproponowali krytykę syjonizmu lub których prace można wykorzystać do tego celu, Butler kwestionuje konkretny zarzut antysemickiej nienawiści do samego siebie, często wysuwany przeciwko żydowskiej krytyce Izraela.

Jej etyka polityczna opiera się na wizji współzamieszkiwania, która na nowo myśli o dwunarodowości i obnaża ograniczenia wspólnotowych ram przezwyciężania kolonialnego dziedzictwa syjonizmu. Jej własna współpraca z Edwardem Saidem i Mahmoudem Darwishem stanowi ważny punkt wyjścia i konkluzję dla jej zaangażowania w niektóre kluczowe formy myśli wywodzące się częściowo z żydowskich zasobów, ale zawsze w odniesieniu do nie-Żydów.

Butler rozważa prawa wywłaszczonych, konieczność pluralistycznego współżycia i niebezpieczeństwa związane z arbitralną przemocą państwa, pokazując, jak można je rozszerzyć na krytykę syjonizmu, nawet jeśli nie jest to ich wyraźnym celem. Butler powraca i potwierdza późne propozycje Edwarda Saida dotyczące rozwiązania jednopaństwowego w ramach etosu dwunarodowości. Zaskakująca sugestia Butler: Etyka żydowska nie tylko wymaga krytyki syjonizmu, ale musi przekroczyć jego wyłączną żydowskość, aby zrealizować etyczne i polityczne ideały wspólnego życia w radykalnej demokracji.