O współczesnym kulcie bogów faktów

Opinie czytelników

Recenzje książki „On The Modern Cult of the Factish Gods” prezentują mieszane spojrzenie na pracę Latoura. Jeden z recenzentów chwali ją jako głęboko wnikliwą eksplorację obrazów i ich roli w nauce, sztuce i religii, podkreślając jej czytelność i głębię. Z kolei drugi recenzent krytykuje ją za brak rygorystycznej krytyki naukowej i poleganie raczej na prowokacyjnej retoryce niż na dowodach empirycznych.

Książka jest chwalona za wciągający i dowcipny styl pisania, wnikliwe dyskusje na temat roli obrazów w różnych kontekstach oraz ambitne idee, które przedstawia na temat nauki i religii. Oferuje cenne refleksje dla czytelników zainteresowanych poruszaniem się po świecie wypełnionym obrazami.

Krytycy twierdzą, że książka nie zapewnia dogłębnej analizy metod naukowych, polegając zamiast tego na retorycznych prowokacjach i uproszczonych pomysłach. Istnieją obawy dotyczące braku empirycznych dowodów i rygorystycznej krytyki w argumentach Latoura, co prowadzi niektórych do postrzegania jej jako mniej znaczącej niż oczekiwano.

(na podstawie 3 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

On the Modern Cult of the Factish Gods

Zawartość książki:

On the Modern Cult of the Factish Gods kontynuuje projekt, który wpływowy antropolog, filozof i teoretyk nauki Bruno Latour przedstawił w swojej książce We Have Never Been Modern. Opisał tam na nowo oświeceniową ideę uniwersalnej prawdy naukowej, argumentując, że nie ma faktów, które można oddzielić od ich fabrykacji.

W tej zwięzłej pracy Latour zagłębia się w „wiarę w naiwną wiarę”, sugestię, że fetysze - przedmioty obdarzone mitycznymi mocami - są sfabrykowane, a fakty nie. Mobilizując swoją pracę w antropologii nauki, wykorzystuje pojęcie „faktów”, aby zbadać sposób poszanowania obiektywności faktów i mocy fetyszy, nie zapominając, że oba są sfabrykowane. Podczas gdy czciciel fetyszy doskonale wie, że fetysze są wytworem człowieka, współczesny twórca ikon nieuchronnie tworzy nowe ikony.

A jednak moderniści nie odczuwają sprzeczności u podstaw swojej pracy. Latour realizuje swoją krytykę krytyki lub możliwość mediacji między podmiotem a przedmiotem, lub tym, co sfabrykowane, a tym, co rzeczywiste, poprzez pojęcie „ikonoklazmu”, dokonując produktywnych porównań między praktyką naukową a kultem obrazów wizualnych i ikon religijnych.