Nicość i pożądanie: filozoficzna antyfonia

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.

Oryginalny tytuł:

Nothingness and Desire: A Philosophical Antiphony

Zawartość książki:

Sześć wykładów, które składają się na tę książkę, zostało wygłoszonych w marcu 2011 r. w Szkole Studiów Orientalnych i Azjatyckich Uniwersytetu Londyńskiego jako Jordan Lectures on Comparative Religion. Obracają się one wokół skrzyżowania dwóch idei, nicości i pragnienia, ponieważ odnoszą się do ponownego zbadania kwestii jaźni, Boga, moralności, własności i filozoficznego podziału Wschód-Zachód.

Zamiast próbować zharmonizować filozofie Wschodu i Zachodu w jeden chór, Heisig podejmuje się tego, co nazywa "filozoficzną antyfoną". Poprzez proste wezwanie i odpowiedź kilku reprezentatywnych głosów, Heisig próbuje dołączyć do chóru po obu stronach antyfony, aby odnieść omawiane pytania do większych problemów, które naciskają na ludzką społeczność. Argumentuje, że w miarę jak problemy takie jak technologiczna dewastacja świata przyrody, kurczenie się wybranych rządów poprzez rosnące uprawnienia instytucji finansowych oraz wywłaszczanie alternatywnych kultur zdrowia i edukacji rozprzestrzeniają się swobodnie w tradycyjnych cywilizacjach na całym świecie, religijne i filozoficzne odpowiedzi nie mogą już sobie pozwolić na pozostanie terytorialnymi w perspektywie. Chociaż wykłady często podkreślają znaczenie praktyki, ich głównym zajęciem jest wyraźniejsze widzenie rzeczy w życiu. Heisig wyjaśnia:

"Rozumiem przez to nie tylko uważniejsze przyglądanie się przedmiotom, które z dnia na dzień pojawiają się w moim polu widzenia, ale postrzeganie ich jako luster, w których mogę zobaczyć siebie odbitego. Rzeczy nie tylko ujawniają mi części świata; mówią mi również coś o tym, jak widzę to, co widzę, i kim jest to, co widzę. Aby wsłuchać się w to, co rzeczy mają mi do powiedzenia, muszę zerwać z nawykiem myślenia, że to ja odzwierciedlam w sobie świat na zewnątrz i przetwarzam to, co uchwyciłem, aby przejść przez życie. Tylko wtedy, gdy ten nawyk zostanie przełamany, będę w stanie zacząć widzieć przez odbicia, zeskrobać plamę z lustra, tak aby stało się ono oknem na rzeczy życia takimi, jakimi są, z jedynie bladym odbiciem mnie samego na szybie. Wszystko widziane przez lustro, w tym ja sam, staje się obrazem, na którym rzeczywistość odcisnęła swoje piętno. Jestem przekonany, że jest to najbliższy grunt, na którym możemy myśleć rozsądnie i działać tak prawdziwie, jak to tylko możliwe".