Dziennik Samuela Pepysa: Wielka plaga w Londynie i wielki pożar Londynu, 1665-1666

Opinie czytelników

Ogólnie rzecz biorąc, książka została przyjęta z uznaniem dla jej treści i krytyką dotyczącą jej prezentacji i głębi.

Książka zawiera fascynujące i zabawne treści, zapewnia unikalną perspektywę historyczną i jest idealna dla entuzjastów historii.

Jest opisywana jako sucha, pozbawiona wysokiej jakości publikacji i brakuje w niej wstępu lub objaśnień, a także niektórych pożądanych szczegółów.

(na podstawie 6 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Diary of Samuel Pepys: The Great Plague of London & The Great Fire of London, 1665-1666

Zawartość książki:

30 kwietnia 1665 roku Samuel Pepys napisał "Wielkie obawy przed chorobą w mieście, mówi się, że dwa lub trzy domy są już zamknięte. Niech Bóg strzeże wszystkich!".

Po tych fatalnych słowach nastąpiła Wielka Plaga Londynu, po której szybko nastąpił Wielki Pożar Londynu. Dwadzieścia miesięcy później zakończył rok 1666 słowami: "Tak kończy się ten rok publicznego zdumienia i nieszczęścia dla tego narodu, i dlatego wszyscy ludzie życzą sobie, aby się skończył... sprawy publiczne w bardzo smutnym stanie; .. coraz mniej prawdopodobne jest, że miasto zostanie ponownie zbudowane, wszyscy osiedlają się gdzie indziej i nikt nie jest zachęcany do handlu... i wszyscy trzeźwi ludzie obawiają się ruiny całego królestwa w przyszłym roku; od czego, dobry Boże, wybaw nas!". Ale jego ostatnie słowo brzmi: "Jedną rzeczą, którą uważam za godną uwagi w moim własnym stanie, jest to, że przybyłem do obfitości w dobry talerz...".

Podczas gdy być może nawet 100 000 osób zginęło, a bogaci uciekli z Londynu w obliczu zarazy, Pepys wysłał "swoją żonę i złoto" z miasta i ostrożnie kontynuował "normalne życie", narzekając na nadmiar pracy i ciesząc się z obfitego bogactwa, cały czas obserwując i nagrywając. Jest to wyjątkowa relacja z pierwszej ręki na temat codziennego życia i obywatelskiej katastrofy w Londynie, być może najbardziej zaludnionym mieście tamtych czasów.

Dziennik Samuela Pepysa, prowadzony przez dekadę, uważany jest za najbardziej ludzki i przystępny dziennik życia w tamtych czasach. Pepys był uważnym obserwatorem wydarzeń, a zwłaszcza ludzi, używając własnego skrótu, aby rejestrować je z żywymi szczegółami i współczuciem. To wydanie jest unikalnym zapisem z pierwszej ręki z okresu Wielkiej Plagi Londynu i Wielkiego Pożaru Londynu i zawiera wszystkie wpisy od 1 czerwca 1665 r. do 30 kwietnia 1666 r. i od 1 do 8 września 1666 r. oraz wybrane inne wpisy.

Samuel Pepys (1633-1703) był energicznym, pracowitym człowiekiem o dociekliwym umyśle i radości życia. Urodzony w skromnych rodzinach, awansował na głównego sekretarza Admiralicji, w której to roli doskonale się sprawdzał. Ponadto był członkiem parlamentu i członkiem, a później prezesem Royal Society, zaliczając większość czołowych uczonych do swoich przyjaciół. Przekazał swoją kolekcję 3000 tomów do Magdalen College w Cambridge, wraz z funduszami na budowę biblioteki, która miała je pomieścić. Pepys nie był obcy władzy, będąc zaufanym powiernikiem zarówno Karola II, jak i Jakuba II. Niemniej jednak Samuel Pepys jest najlepiej pamiętany ze swojego dziennika.