Opinie czytelników
Podsumowanie:Recenzje „Doktora Żywago” podkreślają jego potężną fabułę osadzoną na tle wczesnej sowieckiej Rosji, ukazującą tematy miłości, rewolucji i indywidualnych zmagań. Wielu recenzentów chwali silnych, samoświadomych bohaterów i piękną prozę Borysa Pasternaka. Niektórzy jednak wspominają o potrzebie posiadania wykształcenia filozoficznego i teologicznego, aby w pełni docenić powieść, a niektóre wydania książki mogą nie być dobrze zaprezentowane.
Zalety:Mocna fabuła, głębokie tematy miłości i indywidualnej walki, silny rozwój postaci, piękna proza, znaczący kontekst historyczny, a wielu czytelników uznało książkę za lepszą niż film.
Wady:Do pełnego zrozumienia wymaga znajomości filozofii i teologii, niektóre wydania mają słabą prezentację, a złożoność może nie spodobać się wszystkim czytelnikom.
(na podstawie 43 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
Doctor Zhivago
Zawartość książki:
Doktor Żywago to powieść Borysa Pasternaka, opublikowana po raz pierwszy w 1957 roku we Włoszech. Powieść została nazwana na cześć jej głównego bohatera, Jurija Żywago, lekarza i poety, a jej akcja rozgrywa się między rewolucją rosyjską 1905 roku a II wojną światową.
Ze względu na niezależne stanowisko autora wobec rewolucji październikowej, Doktor Żywago nie został opublikowany w ZSRR. Za namową Giangiacomo Feltrinellego rękopis został przemycony do Mediolanu i opublikowany w 1957 roku. W następnym roku Pasternak otrzymał Literacką Nagrodę Nobla, co zawstydziło i rozwścieczyło Komunistyczną Partię Związku Radzieckiego.
Powieść została sfilmowana przez Davida Leana w 1965 roku i od tego czasu była dwukrotnie adaptowana dla telewizji, ostatnio jako miniserial dla rosyjskiej telewizji w 2006 roku. Powieść Doktor Żywago jest częścią rosyjskiego programu szkolnego od 2003 roku, gdzie jest czytana w 11 klasie.
Edmund Wilson napisał o powieści: „Wierzę, że Doktor Żywago stanie się jednym z największych wydarzeń w literackiej i moralnej historii człowieka”. V. S. Pritchett napisał w New Statesman, że powieść jest „pierwszym dziełem geniusza, które wyszło z Rosji od czasu rewolucji”. Kiedy powieść ukazała się w języku włoskim, Anders Österling, ówczesny stały sekretarz Akademii Szwedzkiej, która przyznaje literacką Nagrodę Nobla, napisał w styczniu 1958 roku: „Przebija się silny akcent patriotyczny, ale bez śladu pustej propagandy... Dzięki obfitej dokumentacji, intensywnemu kolorytowi lokalnemu i psychologicznej szczerości, praca ta stanowi przekonujące świadectwo faktu, że twórczy wydział literatury w żadnym sensie nie wymarł w Rosji.
Trudno uwierzyć, że władze radzieckie mogłyby poważnie rozważać zakazanie jej publikacji w kraju, w którym się narodziła”. Niektórzy krytycy literaccy „stwierdzili, że powieść nie ma prawdziwej fabuły, że jej chronologia jest zagmatwana, że główni bohaterowie są dziwnie wymazani, że autor zbytnio polegał na wymyślonych zbiegach okoliczności”. Vladimir Nabokov, który wychwalał książki poetyckie Pasternaka jako dzieła „czystego, nieokiełznanego geniuszu”, uznał jednak powieść za „żałosną rzecz, niezdarną, banalną i melodramatyczną, z sztampowymi sytuacjami, zmysłowymi prawnikami, niewiarygodnymi dziewczynami, romantycznymi rabusiami i banalnymi zbiegami okoliczności”. Z drugiej strony, niektórzy krytycy chwalili ją za bycie czymś, czym, zdaniem tłumacza Richarda Peveara, nigdy nie miała być: poruszającą historią miłosną lub liryczną biografią poety, w której jednostka jest osadzona w ponurych realiach sowieckiego życia. Pasternak bronił licznych zbiegów okoliczności w fabule, mówiąc, że są one „cechami charakteryzującymi ten nieco samowolny, swobodny, fantazyjny przepływ rzeczywistości”. W odpowiedzi na zachodnią krytykę postaci i zbiegów okoliczności, Pasternak napisał do Stephena Spendera:
Niezależnie od przyczyny, rzeczywistość była dla mnie jak nagłe, niespodziewane przybycie, które jest bardzo mile widziane. Zawsze starałem się odtworzyć to poczucie bycia wysłanym, bycia wystrzelonym... w moich powieściach staram się przedstawić całą sekwencję (fakty, istoty, wydarzenia) jako wielką poruszającą się istotę... rozwijającą się, przemijającą, toczącą się, pędzącą inspirację. Jakby sama rzeczywistość miała wolność wyboru... Stąd zarzut, że moje postacie były niedostatecznie zrealizowane. Zamiast je nakreślić, próbowałem je zatrzeć. Stąd szczera arbitralność „zbiegów okoliczności”. Chciałem tu pokazać nieskrępowaną wolność życia, jego prawdziwość sąsiadującą z nieprawdopodobieństwem”. (wikipedia.org)
